Monday, May 19, 2025
  • Αρχικη
  • Εξ-ερευνησεις
  • Μετα τα … φυσικα!
  • Μυθικες Ιστοριες
  • Βιβλιοτοπιο
  • Ας γνωριστουμε
  • Login/Register
My Alchemies
  • Αρχικη
  • Εξ-ερευνησεις
  • Μετα τα … φυσικα!
  • Μυθικες Ιστοριες
  • Βιβλιοτοπιο
  • Ας γνωριστουμε
"Οι αλχημιστές ψάχνοντας για χρυσάφι ανακάλυψαν πολλά άλλα πράγματα μεγαλύτερης αξίας." Άρθουρ Σοπενχάουερ
My Alchemies
  • Αρχικη
  • Εξ-ερευνησεις
  • Μετα τα … φυσικα!
  • Μυθικες Ιστοριες
  • Βιβλιοτοπιο
  • Ας γνωριστουμε
My Alchemies
My Alchemies
  • Αρχικη
  • Εξ-ερευνησεις
  • Μετα τα … φυσικα!
  • Μυθικες Ιστοριες
  • Βιβλιοτοπιο
  • Ας γνωριστουμε

@2022 - All Right Reserved. Designed and Developed by PenciDesign

Home » εξερευνήσεις
Tag:

εξερευνήσεις

Εξ-ερευνήσεις

Καρύταινα: οδοιπορικό στο Τολέδο της Ελλάδας

by iopapami_admin

Παραδοσιακή, μυστηριακή και αγέρωχη, δεσπόζει η Καρύταινα στην ορεινή Αρκαδία. Μέσα σε 2,5 με 3 ώρες από την Αθήνα, αλλάζουμε τοπίο και χανόμαστε στα πλακόστρωτα δρομάκια του παραδοσιακού αυτού οικισμού, που αποπνέουν έναν αέρα από Μεσαίωνα!

Περπατώντας στα πλακόστρωτα της Καρύταινας.
Ο ανδριάντας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στο κάστρο της Καρύταινας, στην κορυφή του λόφου.

Γιατί να επισκεφθείτε την Καρύταινα

Η ορεινή Αρκαδία προσφέρεται για εξορμήσεις στη φύση, ενώ η Αρκαδική γη έχει πλούσια και ανεξάντλητη ιστορία. Σε υψόμετρο 500 περίπου μέτρων, ο γραφικός οικισμός της Καρύταινας θα κλέψει την καρδιά σας! Πλακόστρωτα από τον 13ο αιώνα, αρχοντικά του 19ου, μαγευτική θέα στον κάμπο της Μεγαλόπολης και ένα κάστρο που κρύβει τα δικά του μυστικά!

Θέα από το κάστρο προς τον κάμπο της Μεγαλόπολης, τους δύο ποταμούς και το ιστορικό γεφύρι, που πλέον υπερκεράζεται από μια σύγχρονη γέφυρα.

Περπατώντας στα στενά δρομάκια του χωριού, θα αισθανθείτε ότι μεταφέρεστε πίσω στο χρόνο και ότι οι ρυθμοί εδώ κυλούν πιο αργά. Ο καθαρός αέρας σας προσκαλεί σε κάθε διασταύρωση σε άλλες διαδρομές για να δείτε κάτι ακόμα, όπως την κεντρική εκκλησία του χωριού από όπου μπορείτε να απολαύσετε τη θέα προς τον Αλφειό και τον Λούσιο ποταμό. Επίσης, μπορείτε να επισκεφθείτε τη Βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Νικολάου, με τον εκπληκτικό εσωτερικό διάκοσμο.

Άποψη του εσωτερικού του κάστρου, από την κορυφή του φρουρίου.

Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό κτίσμα, είναι το κάστρο που περιφρουρεί μέχρι σήμερα τον όμορφο λόφο. Τα τείχη του περικλείουν έναν σταυροειδή εγγεγραμμένο ναό της Παναγίας, κάποια βοηθητικά κτίσματα και ένα διώροφο οίκημα που έμελε να γίνει το σπίτι του Κολοκοτρώνη!

Η ιστορία του κάστρου της Καρύταινας

Εντός των τειχών του κάστρου.

Το κάστρο χτίστηκε τον 13ο αιώνα, πιθανότατα γύρω στο 1245, από τον Γάλλο ιππότη Γοδεφρείδο ντε Μπρυγιέρ  (Geoffrey de Bruyeres ή de Briel), βαρόνο της Καρύταινας. Για τα χρόνια πριν τη Φραγκοκρατία, δεν έχουμε επαρκείς πληροφορίες για το τι ακριβώς βρισκόταν εκεί. Πιθανολογείται, ωστόσο, ότι προϋπήρχε κάποιο τείχος ή ακρόπολη, καθώς εδώ τοποθετείται η αρχαία Βρένθη.

Οι Φράγκοι Σταυροφόροι άφησαν το στίγμα τους σε αυτόν εδώ τον τόπο ήδη από το 1209, όταν ο Ούγκο ντε Μπρυγιέρ, ο πατέρας του Γοδεφρείδου, πήρε μία από τις 12 βαρονίες του Πριγκιπάτου της Αχαΐας. Μετά το θάνατο του δευτέρου, η βαρονία περιήλθε κατά το ήμισυ στον πρίγκιπα της Αχαΐας και κατά το άλλο ήμισυ στη χήρα του (Ισαβέλλα ντε λα Ρος). Η Ισαβέλλα, αδερφή του Δούκα των Αθηνών, παντρεύτηκε τον πρωτότοκο γιο του Φράγκου βασιλιά της Κύπρου, κόμη Λέτσε Ούγκο ντε Μπριέν.

Ανεβαίνοντας προς την κορυφή του φρουρίου.

Μετά το θάνατο της Ισαβέλλας, ο σύζυγός της απείχε πολύ από τα δρώμενα της βαρονίας της Καρύταινας. Το ενδιαφέρον του είχε στραφεί σε πολεμικές επιχειρήσεις στην Ιταλία. Ωστόσο, η ακυβερνησία στην οποία περιήλθε το Πριγκιπάτο της Αχαΐας, έχριζε διευθέτησης. Έτσι, το 1289, ο βασιλιάς της Σικελίας εκχώρησε το Πριγκιπάτο στην Ιζαμπώ (Ισαβέλλα Βιλλεαρδουίνου), η οποία παντρεύτηκε τον νέο Πρίγκιπα της Αχαΐας, Florent d’Hainaut. Λέγεται ότι αργότερα ο Ούγκο ντε Μπιέν, επανέκτησε τη μισή Καρύταινα, χωρίς όμως να επιβεβαιώνεται αυτή η πληροφορία από γραπτές πηγές.

Η Καρύταινα παραδίδεται στα χέρια των Βυζαντινών το 1324, κατόπιν της δωροδοκίας του φρούραρχου του κάστρου από τον Βυζαντινό Επίτροπο Μορέως, Ανδρόνικο Ασάν Παλαιολόγο. Μάλιστα, ο Ανδρόνικος, ανέκτησε μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου από τους Φράγκους. Ωστόσο, το κάστρο δεν άργησε πολύ να αλλάξει χέρια και πάλι. Παραδόθηκε το 1458 (ή το 1460) στους Τούρκους από τον φρούραρχο και έμεινε στην κυριαρχία τους μέχρι το 1687, όπου έχουμε την κατάληψή του από τους Ενετούς.

Η σημασία του κάστρου στην Ελληνική Επανάσταση

Το κάστρο, λόγω της θέσης του, δεν έπαψε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στα γεωπολιτικά δρώμενα της περιοχής. Γι’ αυτό άλλωστε και προσέλκυσε τόσους κατακτητές. Από αυτή την τοποθεσία ήλεγχαν τα περάσματα προς τη Μεσσηνία, την Αρκαδία και την κοιλάδα του Αλφειού.

Στις 27 Μαρτίου 1821, έλαβε χώρα εκεί η μάχη της Καρύταινας. Πρόκειται για μία από τις πρώτες νικηφόρες μάχες της Επανάστασης. Η συνδρομή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη νικηφόρα έκβαση ήταν ζωτικής σημασίας. Δυστυχώς, τις ημέρες που ακολούθησαν, η νίκη αυτή μετατράπηκε σε ήττα. Δεν παύει όμως, να αποτελεί μία από τις πρώτες συντονισμένες μάχες για την απελευθέρωση.

Κατά το 1826, ο Γέρος του Μοριά αποκατέστησε την οχύρωση του κάστρου και το αξιοποίησε ως ορμητήριο αλλά και ως καταφύγιο για τους συμπατριώτες του. Επίσης, αξιοποίησε το διώροφο κτίσμα που βρίσκεται εντός του φρουρίου. Το οίκημα υπολογίζεται ότι χτίστηκε από τους Βυζαντινούς, γύρω στα 1400. Με τις επισκευές του οπλαρχηγού, χρησιμοποιήθηκε τόσο ως παρατηρητήριο όσο και ως οικία του.

Απολαύστε την εξερεύνηση και τον καθαρό αέρα στα πλακόστρωτα του χωριού!

Αργότερα, το κτίσμα αυτό έγινε γνωστό ως ο Πύργος Μαντζουράνη. Ωστόσο, για τους κατοίκους της Καρύταινας θα είναι πάντα το σπίτι του Κολοκοτρώνη.

Η Καρύταινα του σήμερα

Ασφαλώς, δεν χρειάζεται να επισκεφθείτε τον παραδοσιακό αυτό οικισμό μόνο και μόνο για την ιστορία του ή το πανέμορφο τοπίο. Μπορείτε να απολαύσετε μία ολόκληρη εμπειρία και να βιώσετε στο μέγιστο όσα μπορεί να σας προσφέρει αυτός ο τόπος.

Οι κάτοικοι του χωριού είναι πολύ φιλόξενοι και πάντα πρόθυμοι να σας δώσουν πληροφορίες για οτιδήποτε θέλετε να μάθετε για την περιοχή. Μπορείτε να απολαύσετε δραστηριότητες στη φύση, από πεζοπορία μέχρι ράφτινγκ στο ποτάμι. Επίσης, αξίζει να δοκιμάσετε τις τοπικές λιχουδιές! Στα παραδοσιακά καφέ που θα βρείτε εδώ, έχετε την ευκαιρία να γευτείτε χειροποίητες πίτες και γλυκά με θέα προς το κάστρο ή την κοιλάδα.

Είναι πολύ πιθανό να βρείτε το φρούριο κλειστό για και να μην μπορέσετε να δείτε από κοντά το εκκλησάκι, τον πύργο του Κολοκοτρώνη και τα καλοδιατηρημένα ερείπια του κάστρου. Από όσο γνωρίζω, τους τελευταίους μήνες πραγματοποιούνται εργασίες συντήρησης εκεί, αλλά δεν ξέρω αν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα ή όχι και αν άνοιξε πάλι η είσοδος για το κοινό. Ωστόσο, αξίζει να περπατήσετε ως εκεί και αν είστε τυχεροί και βρείτε τις πόρτες ανοιχτές, να πατήσετε πάνω στα βήματα των οπλαρχηγών μας.

Περιηγηθείτε μαζί μου εντός των τειχών του φρουρίου, μέσα από το βίντεο που ακολουθεί.


Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω το ταξιδιωτικό γραφείο Kolmar Travel για τη μοναδική εμπειρία ταξιδιού και ξενάγησης που μου προσέφερε. Στο Kolmar Travel πορείτε να βρείτε υπέροχους και πρωτότυπους προορισμούς, που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Ακόμη, μπορείτε να ζητήσετε ένα ταξίδι στα μέτρα σας και να συζητήσετε ιδέες, μέρη και δραστηριότητες, τις οποίες μπορείτε να εξασφαλίσετε στις καλύτερες τιμές μέσα από το ταξιδιωτικό γραφείο!

Το πιο σημαντικό από όλα, για μένα, είναι ότι ταξιδεύετε πάντα με άνεση και ασφάλεια, ενώ η ξενάγηση που προσφέρεται θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό ταξιδιώτη!

Εξ-ερευνήσειςΜυθικές Ιστορίες

Οι Εσπερίδες και οι Νήσοι των Μακάρων στα Κανάρια Νησιά;

by iopapami_admin

Ένα από τα πράγματα που δεν περίμενα να συναντήσω στα Κανάρια Νησιά, ήταν ο οποιοσδήποτε σύνδεσμος με την Αρχαία Ελλάδα! Πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, στον Ατλαντικό Ωκεανό, υπάρχουν μύθοι και παραδόσεις που συσχετίζουν αυτά τα νησιά με τόπους των αρχαίων Ελλήνων. Υπάρχουν, μάλιστα, αναφορές που υποδεικνύουν ότι οι Νήσοι των Μακάρων πιθανότατα ήταν τα Κανάρια Νησιά!

Ο Άτλας στην πόλη Guimar της Τενερίφης! Το γλυπτό αυτό βρίσκεται στον προαύλιο χώρο των Πυραμίδων της Guimar.

Με αφορμή το γλυπτό του Άτλαντα στην πόλη Guimar της Τενερίφης, θα ξεκινήσουμε να ξετυλίγουμε τους μύθους που συνδέονται με τον Τιτάνα!

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Άτλας τιμωρήθηκε από το Δία μετά την ήττα των Τιτάνων στην Τιτανομαχία. Καταδικάστηκε να κρατά στους ώμους του τον ουράνιο θόλο. Κατά μία εκδοχή, κρατά τις στήλες στις οποίες στηρίζεται ο ουρανός. Οι στήλες αυτές κάποτε καλούνταν Κρόνιες Στήλες, αλλά μετά το πέρασμα του Ηρακλή για τη διεκπεραίωση ενός άθλου, ονομάστηκαν Ηράκλειες Στήλες.

Ο Ηρακλής ήταν αυτός που απάλλαξε τη Γαία από τις ανομίες που είχε σπείρει η αποστασία του Κρόνου. Γι’ αυτό και μέσα από τους περίφημους άθλους του, ουσιαστικά αντιμετώπισε γίγαντες, τιτάνες, δράκους και άλλα πλάσματα που καταδυνάστευαν τον Κόσμο, τόσο τους ανθρώπους όσο και τη Φύση. Έτσι, από όπου περνούσε και επιτελούσε το έργο του, ξεκινούσε μία νέα επoχή. Από την εποχή του Κρόνου, στην εποχή του Ηρακλή και των γενών που δημιούργησε, λοιπόν.

Ο άθλος που οδήγησε τον Ηρακλή στην Τενερίφη

Σύμφωνα με χρησμό του μαντείου των Δελφών, ο Ηρακλής έπρεπε να υπηρετήσει το βασιλιά της Τίρυνθας, Ευρυσθέα, για δώδεκα χρόνια. Ο δε Ευρυσθέας, του ανέθεσε δώδεκα δύσκολες αποστολές που απώτερο στόχο είχαν την εξόντωση του ήρωα. Κατά την Πυθία, μετά την περάτωση των άθλων, θα γινόταν αθάνατος. Ωστόσο, το πώς φτάσαμε στο σημείο να υπηρετεί ο Ηρακλής έναν βασιλιά, θα το αναλύσουμε σε ξεχωριστό άρθρο.

Σε έναν από τους άθλους, ζητήθηκε από τον Ηρακλή, να φέρει στον βασιλιά τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Για να προχωρήσουμε στη σύνδεση του ελληνικού μύθου με τα Κανάρια Νησιά, πρέπει πρώτα να αναλύσουμε τα πρόσωπα του μύθου και τους ρόλους τους. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, ένα προς ένα.

Ποιες ήταν οι Εσπερίδες;

Οι Εσπερίδες ήταν Νύμφες της ελληνικής μυθολογίας. Ονομάστηκαν έτσι, επειδή κατοικούσαν στην Εσπερία, δηλαδή στη Δύση. Αυτός ο τόπος θεωρείται ότι βρισκόταν κάπου στη Νότια Ισπανία. Κατά τον Ησίοδο, ήταν κόρες της Νύχτας. Σύμφωνα με άλλες εκδοχές, ήταν κόρες του Δία και της Θέτιδος ή του Φόρκυ και της Κητούς. Κάποιοι της τοποθετούσαν ως Νύμφες της Βορείου Αφρικής και θεωρούσαν ότι ζουν κοντά στην οροσειρά του Άτλαντα, στο σημερινό Μαρόκο. Κατά άλλους, ήταν κόρες του Τιτάνα Άτλαντα και θεωρούνται Ατλαντίδες Νύμφες.

Οι τοποθεσίες που αναφέρονται, Νότια Ισπανία και Άτλαντας Αφρικής, βρίσκονται και οι δύο πάρα πολύ κοντά με τα Κανάρια Νησιά. Κρατάμε αυτό το στοιχείο και συνεχίζουμε στα επόμενα. Για το Ιερό Δέντρο με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων και τον δράκο – φίδι που το φυλούσε, θα βρείτε πληροφορίες στο άρθρο: Το Dragon Tree των Κανάριων Νήσων, ο Ηρακλής και ο δράκος Λάδων.

Ήταν τα Κανάρια Νησιά οι Νήσοι των Μακάρων;

Οι Νήσοι των Μακάρων ήταν ένας ειδυλλιακός τόπος στον οποίο μετέβαιναν οι ήρωες και οι ενάρετοι άνθρωποι μετά το θάνατό τους. Εκεί, ζούσαν τρισευτυχισμένοι, χωρίς έγνοιες, με τον ήλιο να λάμπει και τη γη να καρπίζει, σε μία Χρυσή Εποχή.

Στο ακρωτήρι Punta de Teno, στην Τενερίφη. Θα μπορούσαν τα Κανάρια Νησιά να θεωρηθούν ως ένα είδος Παραδείσου!

«Όπου τους πιο πολλούς στο χώμα τους παράχωσε
το τέλος του θανάτου. Σε κάποιους όμως έδωσε τη χάρη
ο Κρονίδης Ζευς να μείνουν πέρα απ᾽ τους ανθρώπους·
σαν αγαθός πατέρας τους κατοίκισε στα πέρατα του κόσμου,
κι εκεί, με δίχως λύπη στην ψυχή τους,
κατοικούν στις Νήσους των Μακάρων, πλάι στις ροές
του Ωκεανού, του βαθυστρόβιλου, ήρωες ευτυχείς·
που τους προσφέρει τρεις φορές η σιτοφόρα γη τον χρόνο
ώριμους και γλυκούς καρπούς, σαν μέλι».

Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, 166-174

Σύμφωνα με τον Ησίοδο, λοιπόν, οι Μακάρες Νήσοι βρίσκονταν πλάι στις ροές του Ωκεανού. Ο λυρικός ποιητής Πίνδαρος, μας λέει ότι γύρω από αυτά τα Νησιά πνέουν οι αύρες του Ωκεανού και ότι φεγγοβολούν χρυσά άνθη από δέντρα ολόλαμπρα. Ας θυμηθούμε τις αναφορές για τα χρυσά μήλα στον κήπο των Εσπερίδων. Τα λόγια του Πίνδαρου, μάς παραπέμπουν, επίσης, στο χρυσό γένος του Ησίοδου.

«ὅσοι δ᾽ ἐτόλμασαν ἐστρίς
ἑκατέρωθι μείναντες ἀπὸ πάμπαν ἀδίκων ἔχειν
ψυχάν, ἔτειλαν Διὸς ὁδὸν παρὰ Κρόνου τύρσιν·· ἔνθα μακάρων
νᾶσον ὠκεανίδες
αὖραι περιπνέοισιν·· ἄνθεμα δὲ χρυσοῦ φλέγει,
τὰ μὲν χερσόθεν ἀπ᾽ ἀγλαῶν δενδρέων,
ὕδωρ δ᾽ ἄλλα φέρβει,
ὅρμοισι τῶν χέρας ἀναπλέκοντι καὶ στεφάνους

βουλαῖς ἐν ὀρθαῖσι Ῥαδαμάνθυος, 
ὃν πατὴρ ἔχει μέγας ἑτοῖμον αὐτῷ πάρεδρον,
πόσις ὁ πάντων Ῥέας
ὑπέρτατον ἐχοίσας θρόνον.
Πηλεύς τε καὶ Κάδμος ἐν τοῖσιν ἀλέγονται·
Ἀχιλλέα τ᾽ ἔνεικ᾽, ἐπεὶ Ζηνὸς ἦτορ
λιταῖς ἔπεισε, μάτηρ·…»

Πίνδαρος, Ολυμπιόνικος II, 68-80

Όλες σχεδόν οι αναφορές, συγκλίνουν στο ότι τα Νησιά των Μακάρων βρίσκονταν πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο Στράβωνας τα ταύτισε με τα Νησιά των Εσπερίδων, όπου κατοικούσαν σύμφωνα με τον μύθο οι νύμφες Εσπερίδες, οι οποίες φύλαγαν τα χρυσά μήλα των θεών. Είδαμε βέβαια, με ποιον τρόπο αυτά τα νησιά πιθανολογούνται ως τα γνωστά μας Κανάρια. Ο Πλίνιος, επίσης, τα ταύτισε με τις Κανάριες Νήσους που «βρίθουν καρπών και πτηνών κάθε είδους».

H Playa del Arenal, στην Τενερίφη.

Στην εικόνα που ακολουθεί, βλέπετε ένα παγκόσμιο χάρτη του 1493, ο οποίος βρίσκεται στο βιβλίο “το Χρονικό της Νυρεμβέργης”, του Χάρτμαν Σίντελ. Δυτικά της Αφρικής, βλέπουμε 3 νησιά που αναφέρονται στο χάρτη ως Νήσοι των Μακάρων. Το σημείο στο οποίο βρίσκονται στον χάρτη, ταιριάζει πολύ με αυτό των Κανάριων.

Οι Νήσοι των Μακάρων αναφέρονται στα δυτικά της Αφρικής, στο χάρτη του Χάρτμαν Σίντελ, το 1493.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι πραγματικά το κλίμα των Κανάριων Νήσων είναι γλυκό, όλο το χρόνο. Ήπιο κρύο το χειμώνα, πολύ θερμότερος ο καιρός από την υπόλοιπη Ευρώπη, και λίγο λιγότερο ζεστό το καλοκαίρι από αυτό που συνηθίζουμε εμείς στην Ελλάδα. Επίσης, η χλωρίδα και η πανίδα των νησιών χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλία, ενώ παρατηρούνται και ενδημικά είδη φυτών, όπως αυτά της οικογένειας των Dragon Trees.

Εξ-ερευνήσεις

Candelaria: Οδοιπορικό στο Ιερό Προσκύνημα της Τενερίφης

by iopapami_admin

Σε απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων από την Santa Cruz de Tenerife, την πρωτεύουσα της Τενερίφης, βρίσκεται μια μικρή πόλη του Ατλαντικού, με μοναδική ομορφιά και ξεχωριστή ιστορία. Η Candelaria αποτελεί τόπο προσκυνήματος για το νησί, ενώ η ιστορία της Μαύρης Μαντόνας της Μητρόπολης, χάνεται στο βάθος του χρόνου. Θα ξεκινήσουμε, λοιπό, την εξερεύνησή μας από το πιο εμβληματικό κτήριο της πόλης. Πρόκειται για τη Βασιλική της Virgen de la Candelaria, προστάτη των Καναρίων Νήσων!

Πώς θα φτάσετε στην Candelaria

Είναι πολύ εύκολο να φτάσετε στην όμορφη αυτή πόλη. Αν έχετε νοικιάσει αυτοκίνητο, απλά πηγαίνετε προς τα νότια και ακολουθείτε τις πινακίδες. Είναι πολύ κατατοπιστικές και δεν πρόκειται να χαθείτε. Αν δεν έχετε κάποιο δικό σας μεταφορικό μέσο, μην ανησυχείτε καθόλου, γιατί οι συγκοινωνίες του νησιού είναι πολύ ακριβείς. Υπάρχουν πολύ τακτικά δρομολόγια προς την Candelaria με το λεωφορείο, καθ’ όλη της διάρκεια της ημέρας.

Το λεωφορείο σάς αφήνει σε κεντρικό σημείο της πόλης και σας παραλαμβάνει από εκεί. Υπάρχουν κι άλλες στάσεις που ίσως σας εξυπηρετούν. Ωστόσο, εγώ προσωπικά, επιλέγω να φεύγω από το σημείο που με άφησαν, όταν βρίσκομαι σε άγνωστο μέρος. Από εκεί, λοιπόν, μπορείτε να κατευθυνθείτε προς το πλακόστρωτο που οδηγεί στην πλατεία Plaza de la Patrona de Canarias. Μόλις φτάσετε, θα αντικρύσετε τη Βασιλική της Nuestra Señora de la Candelaria και τα εμβληματικά αγάλματα των Menceyes.

Η Βασιλική της Παρθένου

Για να μάθουμε την ιστορία της περίφημης Βασιλικής της Candelaria, θα πάμε στο μακρινό 1390, όταν αυτή πόλη ήταν ένα απομονωμένο μέρος, στο οποίο σύχναζαν βοσκοί Guanches από το menceyato de Güímar. Δηλαδή, βοσκοί των ιθαγενών πληθυσμών που κατοικούσαν στο νησί πριν την Ισπανική αποικιοκρατία. Η Candelaria ανήκε τότε στο βασίλειο της Güímar, ένα από τα 9 βασίλεια της Τενερίφης (menceyatos).

Από το εσωτερικό της Βασιλικής της Candelaria

Ένα βράδυ, δύο ντόπιοι αιγοβοσκοί, είδαν μερικές κατσίκες να αρνούνται να συνεχίσουν προς το στόμιο της ρεματιάς. Έτσι, ο ένας από τους δύο πήγε να δει τι συμβαίνει, νομίζοντας ότι υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να τους κλέψουν. Αντ’ αυτού, βρήκε σε έναν βράχο το άγαλμα της Παναγίας της Candelaria (που αργότερα ανακηρύχθηκε κύρια προστάτιδα των Καναρίων Νήσων).

Αρχικά, το άγαλμα της Μαύρης Μαντόνα, μεταφέρθηκε στο σπήλαιο Chinguaro, το οποίο ήταν το παλάτι του βασιλιά (mencey) της Güímar. Αργότερα, οι Guanches τη μετέφεραν στο σπήλαιο Achbinico στην Candelaria, το οποίο μετατράπηκε σε τόπο λατρείας. Στην αρχή, το ταύτισαν με τη θεά τους Chaxiraxi (τη μητέρα των θεών), αλλά αργότερα, οι Χριστιανοί κατακτητές το αναγνώρισαν ως το άγαλμα της Παναγίας.

Με το βλέμμα στον τρούλο της Βασιλικής

Λίγο αργότερα χτίστηκε ένα παρεκκλήσι για να το στεγάσει, ενώ το σπήλαιο αυτό χρησιμοποιήθηκε και ως νεκροταφείο Χριστιανών, πιστών της Παναγίας. Το 1596, ο βασιλιάς Φίλιππος Γ’ ανακηρύχθηκε προστάτης της Παναγίας της Candelaria. Αφού ανέβηκε στο θρόνο, ο Ισπανός μονάρχης έδωσε τον τίτλο: «Βασιλικό», στο ιερό της Candelaria. Ως εκ τούτου, είναι το πρώτο ιερό στα Κανάρια Νησιά που έλαβε αυτόν τον τίτλο.

Το 1789, το εκκλησάκι αυτό καταστράφηκε από πυρκαγιά και στη θέση του χτίστηκε η σημερινή Βασιλική. Η κατασκευή του μεγαλοπρεπούς αυτού κτηρίου αναβλήθηκε πολλές φορές, κυρίως λόγω οικονομικής κρίσης και πολέμων. Τελικά, ο επίσκοπος της Τενερίφης, Domingo Pérez Cáceres προώθησε την κατασκευή, αναθέτοντας το έργο στον αρχιτέκτονα Jose Enrique Marrero Regalado. Όλα τα νησιά συνεισέφεραν με δωρεές για την ολοκλήρωση της Βασιλικής. Ο αγιασμός του Μητροπολιτικού αυτού Ναού, πραγματοποιήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1959, με όλες τις προβλεπόμενες τιμές.

Στα δεξιά, το περίφημο άγαλμα της Μαύρης Μαντόνα.

Κάθε χρόνο, στις 15 Αυγούστου γιορτάζει η Μαντόνα της Candelaria και αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές γιορτές στην Τενερίφη. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτό το άρθρο τραβήχτηκαν κατά τις ημέρες των εορτασμών της Παναγίας. Εξού και η γιορτινή ατμόσφαιρα που διακρίνετε στους δρόμους και τις πλατείες.

Θρύλοι για τη Μαύρη Μαντόνα της Candelaria

Ορισμένες από τις ονομασίες που αποδίδονται στη Μαύρη Μαντόνα της Candelaria είναι: Virgen de Candelaria, Nuestra Señora de la Candelaria και La Morenita. Σύμφωνα με έναν μύθο που καταγράφηκε από τον Alonso de Espinosa το 1594, ένα άγαλμα της Παναγίας, που έφερε ένα παιδί στο ένα χέρι και ένα πράσινο κερί στο άλλο (εξ ου και “Candelaria”), ανακαλύφθηκε από δύο βοσκούς, πριν την κατάκτηση του νησιού από τους Ισπανούς.

Ο ένας βοσκός προσπάθησε να ρίξει μια πέτρα στο άγαλμα, αλλά το χέρι του παρέλυσε. Ο άλλος, προσπάθησε να μαχαιρώσει το άγαλμα αλλά τελικά, κατέληξε να μαχαιρώσει τον εαυτό του. Έτσι, τελικά το άγαλμα μεταφέρθηκε στον τοπικό βασιλιά, στο σπήλαιο Chinguaro. Οι Guanches πίστεψαν ότι το θαυμαστό αυτό άγαλμα είναι η μητέρα των θεών τους, η θεά Chaxiraxi.

Αργότερα, ο Antón, ένας Guanche που είχε υποδουλωθεί και προσηλυτιστεί στον Χριστιανισμό από τους Καστιλιάνους, επέστρεψε στην Τενερίφη και αναγνώρισε το άγαλμα ως αυτό της Παναγίας. Μίλησε στον mencey για τη μεταστροφή του και έτσι το άγαλμα λατρεύτηκε ως Παναγία από τους Guanches, οι οποίοι το μετέφεραν στο σπήλαιο του Achbinico. Ωστόσο, το άγαλμα κλάπηκε και μεταφέρθηκε στο Lanzarote, ένα νησί εκ των Καναρίων. Αργότερα, ύστερα από τη μεσολάβηση πολλών γεγονότων, ανάμεσα σε αυτά και το ξέσπασμα πανώλης στο Lanzarote, το άγαλμα επεστράφη στην Τενερίφη.

Εις μνήμην…, στο εσωτερικό του Ναού.
Ο τελευταίος Μυστικός Δείπνος

Το άγαλμα που βρίσκεται σήμερα στη Βασιλική, δεν είναι αυτό που εντοπίστηκε από τους βοσκούς. Εκείνο το άγαλμα καταστράφηκε από μία καταιγίδα το 1826. Η καταιγίδα αυτή ήταν τόσο σφοδρή, που προκάλεσε σοβαρότατες ζημιές στη Μονή των Δομινικανών Πατέρων που φροντίζουν το Ναό της Παναγίας, δηλαδή, στο κτήριο που βρίσκεται δίπλα από τη Βασιλική.

Το άγαλμα που βλέπουμε σήμερα, φτιάχτηκε το 1827 από τον Fernando Estevez. Το αρχικό, ήταν ένα μεσαιωνικό γοτθικό γλυπτό με σκούρο χρώμα και ρούχα παρόμοια με αυτά της Παναγίας της Lluch (προστάτιδας της Μαγιόρκα) και της Παναγίας της Μονσεράτ (προστάτιδας της Καταλονίας).

Μέσα από το βίντεο που ακολουθεί, ελάτε μαζί μου μία βόλτα στην πλατεία Plaza de la Patrona de Canarias. Το βίντεο τραβήχτηκε όταν ακόμα δε γνώριζα σχεδόν τίποτα για την όμορφη αυτή πόλη, κατά τα πρώτα μου βήματα εκεί. Δίπλα από τον Ατλαντικό ωκεανό και τα επιβλητικά αγάλματα των Menceys, αξίζει σίγουρα μία βόλτα!

Αν θέλετε να συνεχίσετε την εξερεύνηση στην Τενερίφη, ακολουθήστε με στις Πυραμίδες της Güímar!

Εξ-ερευνήσειςΜυθικές Ιστορίες

Εξερεύνηση στην Αρχαία Λιλαία

by iopapami_admin

Στους πρόποδες του Παρνασσού, συναντάμε τη Λιλαία, γνωστή πλέον και ως Κάτω Αγόριανη. Περνώντας από τον κεντρικό δρόμο, έξω από το χωριό, ανεβαίνοντας προς την Άνω Αγόριανη ή αλλιώς Επτάλοφο, σίγουρα ένας πύργος στα αριστερά θα τραβήξει την προσοχή σας. Οι πιο παρατηρητικοί, θα διακρίνετε και τα υπολείμματα από κάποια τείχη. Πίσω από αυτά τα τείχη, άκμασε κάποτε η Αρχαία Λιλαία!

Ανεβαίνοντας τον χωματόδρομο που θα βρείτε στα αριστερά σας, μπορείτε να ανεβείτε με όχημα αρκετά ώστε να πλησιάσετε τον πύργο. Ο φράγκικος πύργος που θα δείτε εκεί, έχει δεχτεί επεμβάσεις με υλικά από την ακρόπολη της αρχαίας Λιλαίας και πιθανολογείται ότι διαμορφώθηκε σε τριώροφη κατοικία κατά τον 13ο αιώνα. Δυστυχώς, στον αρχαιολογικό χώρο, θα βρείτε μόνο ερείπια από δύο πύργους και από τα τείχη της ακρόπολης.

Άποψη από το εσωτερικό ενός πύργου της ακρόπολης της Αρχαίας Λιλαίας

Υπάρχει περιθώριο για εξερεύνηση, καθώς η περιοχή του λόφου δεν είναι αυστηρώς οριοθετημένη. Εγώ προσωπικά επέλεξα μία διαδρομή που οδηγούσε στην πίσω πλευρά του λόφου, όχι αυτήν που βλέπουμε από το δρόμο. Πρόκειται για ένα ήδη ιχνηλατημένο μονοπάτι, στο οποίο διακρίνει κανείς σημάδια από κόκκινη μπογιά πάνω σε πέτρες, για να μη χάσει το δρόμο του. Ήλπιζα να βρω κάποιο άλλο σημείο ενδιαφέροντος του αρχαιολογικού χώρου, αλλά τελικά το μονοπάτι οδηγούσε απλά στην πεδιάδα.

Μια άλλη διαδρομή που ακολούθησα, αφορούσε την επιχείρηση ανεύρεσης μιας σπηλιάς, για την οποία υπήρχε μία υποτυπώδης ταμπέλα. Τελικά, παρά την περιπλάνησή μου στον χώρο δεν κατάφερα να τη βρω. Κατεβαίνοντας στην πλατεία του χωριού, ρώτησα κάποιους ντόπιους για τη σπηλιά αλλά κανείς τους δεν ήξερε πού βρίσκεται ακριβώς. Είχαν ακούσει ότι κάποιοι έχουν εντοπίσει εκεί ένα βάραθρο και ότι κάποια στιγμή θα φροντίσουν τα μονοπάτια για τους επισκέπτες.

Αρχαία Λιλαία: ιστορικά στοιχεία και αναφορές

Κατά την αρχαιότητα, η Λιλαία ανήκε στο βόρειο μέρος της Φωκίδας, που βρισκόταν στην κοιλάδα του Κηφισού. Η θέση της δεν ήταν ευνοϊκή μόνο γιατί βρισκόταν σε σταυροδρόμι – σύνδεση Θεσσαλίας και νότιας Ελλάδα – αλλά ξεχώριζε και για τα πλούσια νερά της. Μάλιστα, το όνομά της οφείλεται στη Ναϊάδα Λίλαια, κόρη του θεοποιημένου ποταμού Κηφισού. Έτσι, από τα πανάρχαια χρόνια, συνδεόταν με τις πηγές του ποταμού αυτού.

Στην Ιλιάδα του Ομήρου (Β 523) η πόλη της Λιλαίας αναφέρεται στον “κατάλογο των νεών”, δηλαδή, στον κατάλογο των πλοίων των Αχαιών που εκστράτευσαν ενάντια στην Τροία. Τα πλούσια ύδατα, που θεωρούνταν πηγή ζωής και θείο δώρο, αναφέρονται και στον ομηρικό ύμνο προς τον Απόλλωνα. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι τα όμορφα νερά του Κηφισού πηγάνουν από τη Λιλαία και χύνονται μπροστά της.

Η θέα από τα τείχη της ακρόπολης προς τον κάμπο.

Όπως μας πληροφορεί η αρχαιολόγος Ανθούλα Τσαρούχα, οι κάτοικοι της πόλης πίστευαν ότι το νερό της Κασταλίας πηγής στους Δελφούς ήταν δώρο του Κηφισού. Για το λόγο αυτό, ορισμένες μέρες το χρόνο, έριχναν στην πηγή γλυκίσματα και πίστευαν ότι αυτά αναφαίνονταν στην Κασταλία κρήνη. Επίσης, αναφορά στην πόλη γίνεται και από το Στράβωνα (9.407), τον Παυσανία (10.33.3-5), τον Πτολεμαίο (3.14.14) και τον Πλίνιο (Φυσ. Ιστ. 4.27).

Τα πρώτα ίχνη κατοίκησης της περιοχής ανάγονται στα πρωτοελλαδικά χρόνια, δηλαδή, κατά την 3η χιλιετία π.Χ. Περί το 1150 π.Χ., η πόλη βρισκόταν σε τέτοια ακμή που της επέτρεπε να συμμετάσχει στον Τρωικό πόλεμο ως συμμέτοχη σε στόλο 40 πλοίων της εποχής. Αυτά τα πλοία τα συντηρούσε το Φωκικό Κοινό σε κάποιο κοντινό λιμάνι, πιθανότατα στην Κίρρα.

Μεγάλη ακμή γνώρισε η αρχαία πόλη της Λίλαιας μεταξύ 7ου και 10ου αιώνα π.Χ. Τα τείχη της είχαν σχήμα τετράγωνο και εκτείνονταν από τον κάμπο μέχρι τους πρόποδες του Παρνασσού. Λείψανα αυτών των τειχών βλέπουμε μέχρι σήμερα. Βέβαια, έκτοτε έχουν υποστεί πολλές μεταβολές και ανοικοδομήσεις, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πύργοι, όπως αναφέραμε και πιο πάνω.

Επόμενες ιστορικές αναφορές, μας μεταφέρουν στο 480 π.Χ., όταν η Λιλαία και οι γειτονικές Φωκικές πόλεις δέχτηκαν τις συνέπειες των Περσικών επιδρομών στον ελλαδικό χώρο. Όπως μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος: «και κατά μεν έκαυσαν (οι Πέρσες) Δρυμόν πόλιν, κατά δε Χαράδρην και Έρωχον και Τεθρώνιον και Αμφίκαιαν». Το μένος του Ξέρξη για τη σθεναρή αντίσταση στις Θερμοπύλες, ξέσπασε σε όλες τις γειτονικές πόλεις.

Ο Έρωχος, που αναφέρεται από τον ιστορικό, ήταν το προάστιο της Λιλαίας, το οποίο μέχρι εκείνη την περίοδο, είχε ανθίσει. Ετυμολογικά, προέρχεται από τις λέξεις έρως + χους, δηλαδή έρωτας και χώμα-γη. Θεωρείται λοιπόν, ότι και η Λιλαία είχε την ίδια μοίρα, παρά που δεν αναφέρεται με το όνομά της.

Εξωτερική άποψη του καλοδιατηρημένου πύργου. Είναι εμφανείς οι προσθήκες που δέχτηκε στο πέρασμα των αιώνων. Οι επεμβάσεις στα τείχη και τους πύργους καταδεικνύουν ιστορικά στοιχεία για την Αρχαία Λιλαία.

Ο Παυσανίας γράφει : «Η Λίλαια έχει θέατρο, αγορά, λουτρά .Υπάρχουν δε και ιερά του Απόλλωνα και ένα της Αρτέμιδος με όρθια αγάλματα από πεντελικό μάρμαρο, Αττικής τεχνοτροπίας». Αυτό σημαίνει ότι η πόλη είχε ανακάμψει σημαντικά μετά την καταστροφή της από το βασιλιά Φίλιππο Β’, το 346 π.Χ. Οι ανασκαφές σε αρχαία Λιλαία και Έρωχο έφεραν στο φως ίχνη από το ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης που κατασκευάστηκε τον 5ο αι. π.Χ. Επίσης, βρέθηκε πλήθος πήλινων εδωλίων, νομισμάτων, κοσμημάτων και ελασμάτων. Οι ναοί του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος, το θέατρο και τα λουτρά που είδε ο Παυσανίας αιώνες αργότερα, δεν γνωρίζουμε πότε κατασκευάστηκαν. Πιθανώς μερικά εξ αυτών να ήταν αυτής της περιόδου.

Τον 6ο αιώνα μ.Χ., ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός καταρτίζει πρόγραμμα για την προστασία των πληθυσμών της αυτοκρατορίας από τις βαρβαρικές επιδρομές. Έτσι, ανακατασκευάζονται τα τείχη της Λιλαίας, η ακρόπολή της, και συμπληρώνεται η περιτοίχισή της. Από την άλλη πλευρά, έχουμε την επιβολή της νέας θρησκείας, του Χριστιανισμού, που είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν οι ναοί, να παύσουν τη λειτουργία τους τα Ιερά και φυσικά, να κλείσει το μαντείο των Δελφών (ήδη από το 393 μ.Χ. με το διάταγμα του Μ. Θεοδόσιου).

Αυτό έχει ως συνέπεια την ανοικοδόμηση χριστιανικών ναών με τη χρήση υλικού από αρχαία κτίσματα και μνημεία. Έτσι, ενώ η Λιλαία ακμάζει ξανά τους πρώτους Βυζαντινούς αιώνες, τα περισσότερα υπολείμματα του αρχαίου κόσμου αρχίζουν να εξαφανίζονται.

Σύντομο χρονικό: από τη Φραγκοκρατία στην ελεύθερη Ελλάδα

Μετά το 1204, με την άλωση της Πόλης από τους Φράγκους, ξεκινά μια νέα εποχή και για αυτήν την περιοχή. Η Φραγκοκρατία και η Καταλανοκρατία αφήνουν τα δικά τους σημάδια στον τόπο. Έχουμε εκ νέου προσθήκες στην οχύρωση της ακρόπολης και τη δημιουργία πολλών νέων κατοικιών στα πέριξ.

Μετά το 1393, με την επέλαση του σουλτάνου Βαγιαζήτ Α’ στην ανατολική Στερεά, η περιοχή πέφτει στην τουρκική υποτέλεια και τελικά, στην υποδούλωση. Η ζωή των κατοίκων γίνεται πολύ δύσκολη και για να επιβιώσουν αναγκάζονται να μετακινηθούν ψηλότερα. Τότε, λοιπόν, δημιούργησαν τον οικισμό Άνω Σουβάλα. Στη χάρτα του εθνομάρτυρα Ρήγα που εξέδωσε στη Βιέννη ο Άνθιμος Γαζής το 1796, αναγράφεται ο τόπος αυτός ως: Λίλαια – Σουβάλα. Ακόμα και σήμερα, πολλοί αναφέρονται στη Λιλαία με αυτή την ονομασία.

Η απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό έρχεται αργά, ύστερα από πολλούς, αιματοβαμμένους αγώνες. Οι Σουβαλιώτες πρωταγωνιστούν πλέον και σε μάχες εκτός Σουβάλας, όπως στη Γραβιά και τα Βασιλικά. Ο Παρνασσός προσφέρει πολλά κλεφτολήμερα, σπήλαια και φυσικές οχυρώσεις που βοηθούν τους αγωνιστές στις ενέδρες και τους αιφνιδιασμούς. Το 1927, με το νόμο Βενιζέλου για την αλλαγή των ονομάτων όλων των ελληνικών χωριών που φέρουν τούρκικα ονόματα, η ονομασία της ένδοξης Λιλαίας αποδόθηκε πλέον στην Κάτω Αγόριανη.

Όλη η περιοχή, Λιλαία – Πολύδροσος – Επτάλοφος, έδωσε δυναμικά το παρόν στους αγώνες κατά των Γερμανών. Ασφαλώς και το πλήρωσε με αίμα, γράφοντας με ανεξίτηλο μελάνι στις σελίδες της ιστορίας μας τα ονόματα των σύγχρονων ηρώων. Αλλά και η περίοδος του Εμφυλίου που ακολούθησε, ολοκλήρωσε τις βαναυσότητες και το αιματοκύλισμα.

Σήμερα, τα ηρώα στις πλατείες και οι ταμπέλες με την ένδειξη: Μαρτυρικό χωριό, καταδεικνύουν την ιστορία του τόπου. Αξίζει να επισκεφθείτε τα χωριά αυτά, να μάθετε την ιστορία τους μέσα από τα μουσεία της περιοχής αλλά και τους πιο ηλικιωμένους, ελάχιστους επιζώντες εκείνου του καιρού, που είναι διατεθειμένοι να μιλήσουν για τα όσα βίωσαν.

Στο ανωτέρω βίντεο, μπορείτε να δείτε το εσωτερικό του πιο καλοδιατηρημένου πύργου της ακρόπολης.
Εξ-ερευνήσειςΜυθικές Ιστορίες

Το Dragon Tree των Κανάριων Νήσων, ο Ηρακλής και ο δράκος Λάδων

by iopapami_admin

Στην Τενερίφη των Κανάριων Νήσων, στον Ατλαντικό Ωκεανό, ένας μύθος συνδέει το πιο μυστηριώδες δέντρο τους με τον Ηρακλή και το δράκο Λάδωνα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Γαία προσέφερε στην Ήρα ένα δέντρο με χρυσά μήλα, ως δώρο για το γάμο της με το Δία. Πρόκειται για το περίφημο δέντρο με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, τα οποία κλήθηκε ο Ηρακλής να φέρει στο βασιλιά Ευρυσθέα, σε έναν από τους άθλους του.

Το Ιερό Δέντρο φυλασσόταν από έναν δράκο, ο οποίος έμοιαζε με φίδι που είχε 100 κεφάλια και αντίστοιχα, 100 φωνές. Ο δράκος Λάδων ορίστηκε από την Ήρα να προστατεύει τους καρπούς, τους οποίους έκλεβαν οι νύμφες Εσπερίδες. Τα χρυσά μήλα του Ιερού αυτού Δέντρου, θεωρούνταν καρποί της αθανασίας.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του μύθου αποτελεί το γεγονός ότι ο Ευρυσθέας δεν κράτησε τα μήλα για τον εαυτό του, όταν του έφερε ο Ηρακλής από τη μακρινή Εσπερία. Αντιθέτως, τα έδωσε στη θεά Αθηνά, γιατί φοβήθηκε μήπως διαπράξει ύβρη κρατώντας τα και τιμωρηθεί γι’ αυτό. Ακόμα και η θεά, ούσα αθάνατη η ίδια, τα επέστρεψε στον κήπο όπου ανήκαν.

To Millennial Dragon Tree στο Icod de los Vinos της Τενερίφης, το οποίο θεωρείται το γηραιότερο και μεγαλύτερο Dragon Tree.

Ο δράκος – φίδι Λάδων και το Dragon Tree

Επιστρέφοντας στο μύθο με τον περίφημο άθλο του Ηρακλή, ας δούμε ποιος ήταν ο Λάδων. Κατά τον Ησίοδο, οι γονείς του ακοίμητου αυτού τέρατος, ήταν ο Φόρκυς και η Κητώ. Το θεωρούσε, ο Ησίοδος, ως «χθόνιον όφιν», δηλαδή του εσωτερικού της γης. Ο Πείσανδρος αναφέρει ότι τον γέννησε μόνη της η Γαία, ενώ σύμφωνα με το Φερεκύδη, γονείς του ήταν ο Τυφών και η Έχιδνα. Στην τελευταία εκδοχή, αδέρφια του είναι ο λέων της Νεμέας, ο Κέρβερος, η Λερναία Ύδρα και άλλα τέρατα. Τα αδέρφια του Λάδωνα έπρεπε να τα σκοτώσει ο Ηρακλής σε άλλους άθλους του. Δηλαδή, στόχος ήταν ο θάνατος των παιδιών του Τυφώνα! Ασφαλώς, όχι τυχαία! Αυτό όμως, θα το αναλύσουμε σε άλλο άρθρο.

Ο δράκος/φίδι Λάδων, έχει περιγραφεί ως έχων δύο κεφάλια, τρία ή 100, κατά την επικρατέστερη άποψη. Όσα τα κεφάλια του, τόσες και οι διαφορετικές φωνές του και οι γλώσσες που γνώριζε. Συνεπώς, αφού ομιλούσε όλες τις γλώσσες, κατείχε τη γνώση. Κρατήστε το αυτό το στοιχείο.

Κατά την αρχαιότερη παράδοση, ο Λάδωνας ορίστηκε από τη θεά Ήρα ως φύλακας των μήλων για να πολεμήσει αναγκαστικά με τον Ηρακλή, ή επειδή οι κόρες του Άτλαντα έκλεβαν τα μήλα. Οι κόρες αυτές ήταν οι περίφημες Εσπερίδες. Πιθανώς, όμως, να ορίστηκε στη θέση αυτή και από τον Τιτάνα Άτλαντα. Το Ιερό Δέντρο με τα χρυσά μήλα, θεωρούνταν το δέντρο της ζωής και βρισκόταν στον Κήπο των θεών. Σε πολλές απεικονίσεις της αρχαιότητας, ο Λάδων εμφανίζεται ως όφις, τυλιγμένος στο δέντρο με τα μήλα.

Σας θυμίζει κάτι αυτή η εικόνα; Ο όφις, ο οποίος κατέχει γνώση, βρίσκεται τυλιγμένος στο Δέντρο της Ζωής με τα μήλα, στον κήπο των θεών!

Ο Λάδων αντλούσε τη δύναμή του από τη Γη, και αυτό ενισχύει την παράδοση ότι μητέρα του ήταν η Γαία. Ο Ηρακλής, για να τον νικήσει, αναγκάστηκε να τον αποκόψει από την πηγή της δύναμής του, σηκώνοντάς τον ψηλά με τα δυο του χέρια. Λόγω της θυσίας του επί τω έργω, φυλάττοντας τα μήλα των Εσπερίδων, ο Λάδων τιμήθηκε από τους θεούς με το να γίνει στον ουρανό ο Αστερισμός του Δράκου.

[…]ἷξον δ’ ἱερὸν πέδον, ᾧ ἔνι Λάδων

εἰσέτι που χθιζὸν παγχρύσεα ῥύετο μῆλα χώρῳ ἐν Ἄτλαντος, χθόνιος ὄφις, ἀμφὶ δὲ νύμφαι

Ἑσπερίδες ποίπνυον ἐφίμερον ἀείδουσαι·[…]

 Απολλώνιος ο Ρόδιος, Αργοναυτικά, 4, 1392

Σύμφωνα με τους τοπικούς θρύλους, από το αίμα του Λάδωνα ξεπήδησε το πρώτο Dragon Tree. Μάλιστα, όταν κόβεται ένα τέτοιο δέντρο, βγάζει έναν κόκκινο χυμό, που παραπέμπει στο αίμα του Δράκου. Αυτό το υγρό είναι γεμάτο κόκκινες χρωστικές και ρητίνες. Οι ρητίνες σε αυτό το «αίμα δράκων» ήταν πολυπόθητες εδώ και αιώνες. Χρησιμοποιήθηκαν από τον Stradivarius για να χρωματίσει και να εμπλουτίσει το χρώμα των διάσημων βιολιών του. Θεωρείται μάλιστα, ότι αυτή η χρωστική έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στην απήχηση αυτών των βιολιών. Ίσως, η διάδοση της φήμης περί δράκων και μαγείας, να συνδύασε τα συγκεκριμένα μουσικά όργανα με τη δυνατότητα δημιουργίας “μαγικών” ήχων.

Αναφορές και χρήσεις των προϊόντων των Dragon Trees

Οι Guanches, οι ιθαγενείς της Τενερίφης, χρησιμοποιούσαν το ρητινώδη χυμό στη διαδικασία της μουμιοποίησης. Μάλιστα, η τεχνική τους για τη μουμιοποίηση αναφέρεται ως μία από τις καλύτερες του κόσμου! Πέρα από την ταρίχευση, όμως το χρησιμοποιούσαν και ως θεραπευτική αλοιφή.

Μούμια των Guanches, που εκτίθεται στο Μουσείο Ιστορίας και Ανθρωπολογίας της Τενερίφης.

Επίσης, έφτιαχναν ασπίδες από το φλοιό του δέντρου ενώ με τον αρωματικό, ρητινώδη χυμό, έβαφαν τα μαλλιά τους κόκκινα. Οι Guanches, λάτρευαν αυτό το δέντρο. Μάλιστα, υπάρχουν αναφορές ότι τιμούσαν ένα Dragon Tree στην Τενερίφη το 1400, το οποίο λέγεται ότι ήταν χιλιάδων ετών. Δυστυχώς, το δέντρο αυτό, τελικά καταστράφηκε από μια καταιγίδα το 1868.

Η ρητίνη από το Socotra Dragon Tree έγινε ένα εμπόρευμα γνωστό ως “αίμα του δράκου” στον αρχαίο κόσμο, με χρήση από τη βαφή ξύλου και το αποσμητικό της αναπνοής έως τις τελετουργίες και τη μαγεία. Επίσης, το “αίμα του δράκου” χρησιμοποιήθηκε από τους αλχημιστές του Μεσαίωνα στη ζωγραφική. Μια έρευνα του 1835 στο Socotra από τη Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, έφερε για πρώτη φορά την ετικέτα του δέντρου Pterocarpus draco. Στη συνέχεια, το 1880, ο Σκωτσέζος βοτανολόγος Sir Isaac Bayley Balfour το περιέγραψε επίσημα και μετονόμασε το είδος Dracaena cinnabari.

Στο βάθος το περίφημο Millennial Dragon Tree.

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, έγραψε για δράκους που κατοικούσαν σε ένα νησί όπου τα δέντρα έδιναν κόκκινες σταγόνες κιννάβαρης. Αξίζει να αναφερθούμε και σε έναν μύθο που ξεφεύγει από τα ευρωπαϊκά σύνορα. Σύμφωνα, λοιπόν, με έναν ινδικό μύθο, σε μια σκληρή μάχη, ένας δράκος που αντιπροσώπευε το θεό Μπράχμα δάγκωσε έναν ελέφαντα που αντιπροσώπευε το θεό Σίβα και ήπιε το αίμα του. Όταν ο ελέφαντας έπεσε στο έδαφος, συνέτριψε το δράκο, αναμειγνύοντας έτσι το αίμα και των δύο πλασμάτων για να δώσει μια ουσία που μοιάζει με ρητίνη. Αυτή η ουσία που περιγράφεται εδώ, μας παραπέμπει στο “αίμα του δράκου”.

Πλέον, ο ιατρικός κόσμος δίνει μεγάλη σημασία σε αυτό το ιδιαίτερο δέντρο. Η ρητίνη του περιέχει ουσίες που χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση του καρκίνου, όπως σε κυτταροστατικά για την καταπολέμηση της λευχαιμίας. Το δέντρο πιστεύεται ότι περιέχει περαιτέρω φαρμακευτικές ουσίες και οι δυνατότητές του ακόμη διερευνώνται.


Από το ταξίδι μου στην Τενερίφη, έφερα σπόρους από Dragon Tree και ευελπιστώ να τους δω να μεγαλώνουν. Αν τα καταφέρω, θα ενημερώσω σίγουρα το άρθρο αυτό με φωτογραφίες του δέντρου στην Ελλάδα!

Υπάρχουν περισσότερα από 120 είδη της οικογένειας Dracaena, εκ των οποίων τα γνωστότερα είναι τα  Dracaena cinnabari και Dracaena draco. Σίγουρα η όψη τους δεν είναι πολύ συνηθισμένη στη χώρα μας, ωστόσο, θεωρώ ότι έχουν μια ιδιαίτερη ομορφιά.

Αν γνωρίζετε άλλους μύθους που σχετίζονται με το Dragon Tree, θα χαρώ να επικοινωνήσετε μαζί μου στο: ioanna@myalchemies.com.

Εξ-ερευνήσειςΜυθικές Ιστορίες

Στον ξεχασμένο ναό του Βασιλέως Διός στη Λειβαδιά

by iopapami_admin

Έχω αναφερθεί και σε άλλα άρθρα μου σε μοναδικά μέρη που μπορεί κανείς να βρει στο νομό Βοιωτίας. Αυτή τη φορά θα ανέβουμε μαζί στο λόφο του Προφήτη Ηλία Λειβαδιάς, για να περιηγηθούμε στα ερείπια ενός εκ των μεγαλυτέρων ναών του αρχαίου κόσμου. Έτσι λοιπόν, περνώντας από την περιφερειακή οδό έξω από την πόλη, πήρε το μάτι μου την επιγραφή: “Ναός Βασιλέως Διός”. Καθώς το GPS έχει γίνει ο καλύτερός μου φίλος, ύστερα από μια μικρή περιπλάνηση, με πήγε στο κατάλληλο σημείο!

Διάσπαρτα στο χώρο τα λιθονομημένα ερείπια του ναού του Διός Βασιλέως.

Φτάνοντας στο λόφο, αντικρύζουμε το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Είναι πολύ πιθανό, όποιος δεν γνωρίζει ότι υπάρχει εκεί ένας ιερός χώρος, να επισκεφθεί το σύγχρονο εκκλησάκι και να αποχωρήσει. Ωστόσο, πρέπει να περπατήσουμε λίγο ακόμη προς την άκρη του λόφου, για να διακρίνουμε τους λίθους που κείτονται διάσπαρτοι. Πολλοί από αυτούς φέρουν τρύπες και εγκοπές. Πρόκειται κυρίως για βάσεις αγαλμάτων και αναθημάτων που στήθηκαν εδώ προς τιμήν των νικητών των Βασιλείων. Τα Βασίλεια ήταν οι πέμπτοι σημαντικότεροι αγώνες της αρχαίας Ελλάδας, μετά τα Ολύμπια, τα Ίσθμια, τα Πύθια και τα Νέμεα.

Μη μπερδευτείτε όμως και θεωρήσετε ότι φτάσατε. Συνεχίζουμε για μερικά ακόμη μέτρα, προσπερνάμε και τους θάμνους που κρύβουν όλη τη θέα, για να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα πανέμορφο θέαμα!

Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι πριν τη μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.), δόθηκε χρησμός από το μαντείο του Τροφωνίου για την καθιέρωση γιορτής προς τιμήν του Βασιλέως Διός. Αναφορές στον Δία Βασιλέα συναντάμε από τον 4ο αιώνα π.Χ..

Το μεγαλεπήβολο εγχείρημα της ανέγερσης του ναού, προέβλεπε να κτιστεί ένας από τους μεγαλύτερους ναούς του ελλαδικού χώρου. Ο ναός είναι περίπτερος, με 13 κίονες στις μακριές πλευρές και 6 στις στενές. Διέθετε πρόδρομο και σηκό, με τις συνολικές του διαστάσεις να φτάνουν τα 60 Χ 23 μέτρα. Το δάπεδο κατασκευάστηκε από πωρόλιθο, ενώ τα περισσότερα αρχιτεκτονικά μέρη ήταν από ντόπιο σκληρό ασβεστόλιθο.

‘’Απλό εξάστυλο σχέδιο αποτελούμενο από έξη κίονες στις στενές, και δεκατρείς στις μακρές πλευρές.. Ο Στυλοβάτης είχε μήκος 210 Χ 90 πόδια και το δώμα 151 πόδια. Δεν υπήρχε οπισθόδομος, αλλά μια Αψίδα 20,5 πόδια στην εσωτερική διάμετρο, σύμφωνα με το σύμμετρο παράλληλο, στηριζόταν σε ορθογώνια Βάση, και αποσκοπούσε στο να στηθεί εκεί ένα άγαλμα, όπως το χρυσελεφάντινο του Διός στην Ολυμπία.’’

W.B.DINSMOOR THE ARCHITECTURE OF ANCIENT GREECE. σελ.268, έκδ.BIBLO and TANNEN

Δυστυχώς, ο ναός αυτός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Δεν είμαστε απόλυτα βέβαιοι για το τι συνέβη και έπαυσε το κτίσιμο του ναού, ωστόσο, θα αναφέρω την επικρατέστερη εκδοχή. Πιθανολογείται λοιπόν, ότι η ανέγερη του ναού ξεκίνησε από τους Λειβαδείς και συνεχίστηκε από το Βοιωτικό Κοινό. Οι εργασίες διακόπηκαν από το 245 π.Χ. έως το 235 π.Χ. και συνεχίστηκαν το 220 π.Χ.. Η οριστική διακοπή των εργασιών υπολογίζεται στο πρώτο τέταρτο του 2ου αιώνα π.Χ..

Αυτή τη χρονική περίοδο παρατηρείται ρευστότητα στην πολιτική σκηνή της ευρύτερης περιοχής, καθώς και συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις. Οι ανάγκες και οι προτεραιότητες άλλαξαν, όπως και τα οικονομικά δεδομένα. Πιθανολογείται λοιπόν, ότι η δύναμη του Κοινού των Βοιωτών μειώθηκε και δεν μπορούσαν πλέον να υποστηρίξουν την ανέγερση ενός τέτοιου κολοσσιαίου οικοδομήματος. Η πόλη της Λειβαδιάς και ο ημιτελής ναός του Βασιλέως Διός, καταστράφηκαν από το Σύλλα το 86 π.Χ., μετά τις νίκες του σε Ορχομενό και Χαιρώνεια.

Στο βίντεο που ακολουθεί, διασχίζω το ναό από την είσοδό του μέχρι το Άβατο. Ο χρόνος που απαιτείται για να πάω από τη μία άκρη στην άλλη, είναι ενδεικτικός για το εντυπωσιακό μέγεθος του ναού.

Αξίζει να διαβάσετε περισσότερα όχι μόνο για το ναό του Βασιλέως Διός αλλά και για το μαντείο του Τροφωνίου που βρισκόταν στην περιοχή. Υπάρχουν πολλές παρανοήσεις και εσφαλμένες ή στρεβλωμένες ερμηνείες των αρχαίων πηγών σχετικά με τον Ιερό αυτό τόπο. Παραθέτω έναν σύνδεσμο στον οποίο θα βρείτε πληροφορίες σχετικά με την Εισήγηση της αρχαιολόγου κ. Αναστασίας Γκαδόλου, στο Συνέδριο της Εταιρείας Βοιωτικών Μελετών το 2000, και πλούσια σχόλια και διευκρινίσεις, τα οποία βρίσκονται στη Συλλογή ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ

Εξ-ερευνήσειςΜυθικές Ιστορίες

Ο Λέων της Χαιρώνειας

by iopapami_admin

Η Χαιρώνεια βρίσκεται στο κύριο πέρασμα από τη Φωκίδα στη βορειότερη Ελλάδα καθώς και προς τη Βοιωτία και την Αττική. Ο Λέων της Χαιρώνειας, το περίφημο μνημείο που βρίσκεται στην κεντρική αρτηρία, σχεδόν δίπλα από το μουσείο, αποτελεί σημείο αναφοράς της περιοχής και μαρτυρεί μία πτυχή της ιστορίας του τόπου. Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα που έλαβαν χώρα εδώ, και πιο συγκεκριμένα στη μικρή πεδιάδα μεταξύ των υπωρειών του Θουρίου και του Κηφισού, είναι η μάχη του 338 π.Χ., με την οποία εδραιώθηκε η κυριαρχία του Φιλίππου στην νότια Ελλάδα.

Η μάχη της Χαιρώνειας

Κοντά στο ρέμα του Αίμονα, ανατολικά της Χαιρώνειας, στα ριζά του Θουρίου είχαν παραταχθεί οι Αθηναίοι, με το Φίλιππο απέναντί τους. Οι Θηβαίοι είχαν παραταχθεί στην πεδιάδα προς τον Κηφισό, έχοντας αντίκρι τους τον Αλέξανδρο. Έτσι, οι δύο πάλαι ποτέ εχθροί, Αθηναίοι και Θηβαίοι, συμμάχησαν για να αντιμετωπίσουν την επέλαση των Μακεδόνων, με πρωτοβουλία του ρήτορα Δημοσθένη.

Στις 2 Αυγούστου 338 π.Χ., οι Μακεδόνες παρέταξαν 30,000 πεζούς και 2,000 ιππείς, ενώ οι σύμμαχοι 30,000 άνδρες και 500 ιππείς. Ο Μακεδονικός στρατός, με επικεφαλής τον Φίλιππο, υπερτερούσε σε συνοχή και πολεμική εμπειρία. Άξιοι ηγήτορες ήταν επίσης ο Αλέξανδρος, ο Αντίπατρος και ο Παρμενίων. Στον αντίποδα, οι στρατηγοί των συμμάχων είχαν μικρή πείρα στον πόλεμο. Επικεφαλής των Θηβαίων ήταν ο Θεαγένης, ενώ των Αθηναίων, οι στρατηγοί Στρατοκλής, Χάρης και Λυσικλής. Το δυνατό σημείο των συμμάχων αποτελούσαν οι επίλεκτοι Θηβαίοι του Ιερού Λόχου.

Ο Αλέξανδρος, ως επικαφαλής του Ιππικού, αντιμετώπισε τους Θηβαίους, ενώ ο Φίλιππος τους Αθηναίους. Η επιθετική τακτική του Αλέξανδρου έφερε αποτελέσματα όταν κατάφερε να εξολοθρεύσει τους Ιερολοχίτες. Ο Φίλιππος, αρχικά, τηρούσε αμυντική στάση με τους Αθηναίους και η μάχη κρίθηκε στη συνδρομή του Αλέξανδρου που πλευροκόπησε τους Αθηναίους, μετά την επικράτησή τους επί των Θηβαίων. Οι Αθηναίοι βάλλονταν, έτσι, από δύο σημεία και υποχώρησαν. Έχασαν 1,000 άνδρες ενώ 2,000 αιχμαλωτίστηκαν. Ανάλογες ήταν και οι απώλειες των Θηβαίων.

Μετά τη μάχη, η αντιμετώπιση προς τους ηττημένους ήταν διαφορετική. Ο Φίλιππος ελευθέρωσε τους Αθηναίους αιχμαλώτους και δεν προχώρησε στην κατάκτηση της πόλη τους. Ωστόσο, απαίτησε να αναγνωρίσουν την ηγεμονία του. Αντίθετα, οι Θηβαίοι αντιμετωπίστηκαν με σκληρότητα. Ο Φίλιππος θανάτωσε ή εξανδραπόδισε τους πολιτικούς του αντιπάλους και επανέφερε τους εξόριστους φίλους του. Οι Θηβαίοι, ύστερα από τη βαριά ήττα που υπέστησαν, έθαψαν τους γενναίους Ιερολοχίτες σε έναν κοινό τάφο και έστησαν το μνημείο με τον περίφημο Λέοντα προς τιμήν τους.

Ο Λέων της Χαιρώνειας στο πέρασμα του χρόνου

Στις θέσεις που κατείχαν οι αντίπαλοι της μάχης, έγιναν τα δύο πολυάνδρια. Το σημείο που ετάφησαν οι Μακεδόνες εντοπίστηκε και ανασκάφηκε από τον έφορο αρχαιοτήτων Σωτηριάδη το 1902-1903 σε απόσταση τριών χιλιομέτρων ανατολικά της Χαιρώνειας. Πρόκειται για έναν τύμβο ύψους επτά μέτρων. Στο σημείο ταφής των πεσόντων Θηβαίων Ιερολοχιτών υψώθηκε ένα κολοσσιαίο πέτρινο Λιοντάρι με στραμμένο το βλέμμα του στον Μακεδονικό τύμβο.

Το Λιοντάρι στην αρχαιότητα είχε συναρμολογηθεί από πέντε κομμάτια. Κατά το πέρασμα των αιώνων το βάθρο του γλυπτού σωριάστηκε και κομματιάστηκε. Πιθανές αιτίες αυτού, κάποια υποχώρηση του εδάφους ή σεισμός ή λόγω της κακής ποιότητα της πέτρας από την οποία κατασκευάστηκε.

Στα 1809 ο Βύρωνας κατεβαίνοντας από τα Ιωάννινα βρήκε τον Λέοντα κομματιασμένο και μισοχωμένο. Το 1813 ο ‘Αγγλος Crawford με πρόχειρη ανασκαφή, αποκάλυψε το κεφάλι του και μερικά κομμάτια, αλλά τα ξανασκέπασε. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος για να περισώσει τα σκορπισμένα κομμάτια και να τα συναρμολογήσει τα ξέθαψε και αυτός το 1819. O Λέων, ζητήθηκε από τον Σουλτάνο για την Πόλη και από τον Αλή για τα Γιάννενα, ωστόσο και οι δύο παραιτήθηκαν από το εγχείρημα λόγω της δυσκολίας της μεταφοράς του.

Από το 1834 είχε προγραμματιστεί η αναστήλωσή του αλλά ματαιώθηκε λόγω έλλειψης πόρων. Το 1879 ο χώρος ανασκάφηκε από την Αρχαιολογική Εταιρεία. Βρέθηκαν 254 σκελετοί θαμμένοι σε επτά σειρές του περιβόλου. Το 1902 ξεκίνησε από τον Φυτάλη και του γλύπτη Λ. Σώχο και με δαπάνες της Αρχαιολογικής Εταιρείας η αναστήλωση του μνημείου. Κατασκευάστηκε ένα βάθρο ύψους 3μ., συναρμολογήθηκαν τα κομμάτια και οι ελλείψεις συμπληρώθηκαν από πέτρες του Ξηριά της Λιβαδειάς. Τέλος, το 1998-2000 πραγματοποιήθηκε από την Θ’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών αρχαιοτήτων Θηβών σε συνεργασία με το Κέντρο Λίθου του Υπουργείου Πολιτισμού συντήρηση του μνημείου (επιφανειακός καθαρισμός και αντικατάσταση των κονιαμάτων).

Εξ-ερευνήσεις

Ο σπηλαιώδης ναός της Φανερωμένης στη Δαύλεια

by iopapami_admin

Σε μία από τις εξερευνήσεις μου στη Βοιωτία, βρέθηκα κοντά στην ιστορική Δαύλεια. Σε αυτήν την περιοχή ήταν χτισμένη η αρχαία Φωκική πόλη, Δαυλίς. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι η Δαυλίδα και οι άλλες πόλεις της περιοχής πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, με αρχηγούς τους αδελφούς Σχεδίο και Επίστροφο, γιους του Ιφίτου. Επίσης, στην αρχαία Δαύλεια μαρτυρείται η ύπαρξη δύο σημαντικών ναών, της Πολιάδας Αθηνάς και της Αρτέμιδος. Στα νότια του οικισμού, πάνω στο βράχο, μπορείτε να δείτε ερείπια της αρχαίας ακρόπολης.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, καθώς στο παρόν άρθρο εστιάζω σε άλλον προορισμό. Η αλήθεια είναι, ότι ψάχνοντας ιστορικά μνημεία στην περιοχή, έμαθα για την Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ (Γερασλή), η οποία από το όνομα και μόνο μου κίνησε την περιέργεια. Οδεύοντας, όμως, προς τη Μονή, υπήρξε κάτι άλλο που αιχμαλώτισε την προσοχή μου. Ασφαλώς και θα επισκεπτόμουν τη Μονή, αν υπήρχε κάποιος να μας ανοίξει. Ωστόσο, το ταξίδι έκρυβε κι άλλες εκπλήξεις.

Ο σπηλαιώδης ναός της Φανερωμένης

Προσπερνώντας τη Μονή Γερασλή, βρήκαμε μπροστά μας ένα μονοπάτι μέσα στη φύση, το οποίο φυσικά και ακολουθήσαμε! Eξάλλου, o περίπατος μέσα στη φύση είναι πάντα επιθυμητός!

Φτάνοντας στο τέρμα του μονοπατιού, αντικρύσαμε ένα εκκλησάκι, λαξευμένο μέσα στο βράχο. Ευτυχώς, η πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη και καταφέραμε να ρίξουμε μια ματιά στο εντυπωσιακό εσωτερικό του. Πρόκειται για το ναό Φανερωμένης που συναντήσαμε πριν στην πινακίδα που ακολουθήσαμε. Παραθέτω, λοιπόν, μερικές φωτογραφίες από το σπήλαιο – ναό.

Αναζήτησα πληροφορίες για αυτόν το ναό, αλλά δε βρήκα και πολλές είναι η αλήθεια. Το σπήλαιο χρησιμοποιούνταν από ασκητές και το εσωτερικό του κοσμείται με τοιχογραφίες της Kρητικής σχολής, από τα μέσα του 17ου αιώνα. Επιστρέφοντας προς τη Μονή της Ιερουσαλήμ, στο αριστερό μας χέρι, είδαμε κάτι που έμοιαζε με τάφο και, φυσικά, έσπευσα να δω τι πραγματικά είναι.

Αναπάντητα ερωτήματα κατά την επιστροφή

Πρόκειται, πραγματικά, για έναν τάφο, ο οποίος είναι μισοκρυμμένος από την πυκνή βλάστηση, τοποθετημένος σε ένα λίγο υπερυψωμένο και απόμακρο σημείο. Ίσως, ανήκει στον τελευταίο ασκητή του σπηλαίου, ωστόσο δεν μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα.

Ύστερα, επιστρέψαμε στη Μονή αλλά και πάλι δεν μας άνοιξε κανένας, οπότε κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο. Ωστόσο, κάπου ψηλά, ανάμεσα στα γύρω βουνά, μια περίεργη φιγούρα τράβηξε την προσοχή μου. Ακολουθεί σχετική φωτογραφία.

Το βλέπετε κι εσείς ή μόνο σε εμένα μοιάζει με κάτι ασυνήθιστο; Ακολουθεί φωτογραφία με πολύ “ζουμ”, γι’ αυτό και η ανάλυση δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Ίσως είναι κάποια είσοδος σπηλαίου και οι σκιές από το άνοιγμα να δίνουν το αποτέλεσμα “μορφή Χάρου”. Ίσως εκεί να βρίσκεται η τοποθεσία “Σταυρός”, την οποία είδαμε στην επιγραφή, στην αρχή του άρθρου. Η αλήθεια είναι ότι δεν βρήκαμε το δρόμο για να φτάσουμε εκεί αλλά κάποια στιγμή θα επιχειρήσω και πάλι να τον βρω.

Αν κάποιος φίλος αναγνώστης έχει κάποια πληροφορία και μπορεί να μας κατατοπίσει καλύτερα, ας επικοινωνήσει μαζί μου στο email: ioanna@myalchemies.com.

Εξ-ερευνήσειςΜετά τα... φυσικά!

Η Βυζαντινή Μονή της Παναγίας Σκριπούς

by iopapami_admin

Επιστρέφοντας από μία υπέροχη εξόρμηση στον Παρνασσό, αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες παρακάμψεις, ώστε να επισκεφθούμε κάποια σημαντικά μνημεία της Βοιωτίας. Ανάμεσα σε αυτά, ξεχωριστή θέση κατέχει η Βυζαντινή Μονή της Παναγίας Σκριπούς, η οποία αποτελεί το αρχαιότερο Βυζαντινό μνημείο του νομού.

Συνήθως, οι πόρτες της είναι κλειστές, αλλά υπάρχει διαθέσιμο τηλέφωνο επικοινωνίας ώστε να έρθει κάποιος υπεύθυνος και να σας επιτρέψει την είσοδο. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί, καθώς ο αρμόδιος κύριος μας μίλησε αρκετά για την ιστορία της Μονής και τα θαύματα της Παναγίας Σκριπούς!

Εμφανή τα τμήματα της Μονής στα οποία έχουν ενσωματωθεί ευρήματα της περιοχής από την αρχαιότητα και έχουν χρησιμοποιηθεί ως δομικά υλικά.

Παρατηρώντας το κτίσμα της Μονής απ’ έξω, είναι εμφανές ότι έχουν χρησιμοποιηθεί δομικά υλικά από αρχαία ερείπια που βρίσκονταν εκεί. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι στην περιοχή υπήρχαν δύο ιερά, των Χαρίτων και του Διονύσου, τα οποία μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί. Δεν αποκλείεται να βρίσκονταν σε αυτήν την τοποθεσία, καθώς πολύ κοντά η αρχαιολογική σκαπάνη ανέσκαψε το μυκηναϊκό θολωτό τάφο του Μινύα. Οι εικασίες τοποθετούν το ιερό των Χαρίτων στη θέση της Μονής, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν εντοπιστεί τα αντίστοιχα ευρήματα.

Κατά την ανασκαφή εντός της Μονής, βρέθηκε ψηφιδωτό δάπεδο που χρονολογείται στο 480 μ.Χ. Αυτό το γεγονός καταδεικνύει ότι ο ναός χτίστηκε πάνω σε προγενέστερο χριστιανικό. Γνωρίζοντας, όμως, ότι πολλοί πρωτοχριστιανικοί ναοί χτίζονταν πάνω στα ερείπια αρχαίων, ώστε να καταργηθεί πιο εύκολα η παλιά θρησκεία και να εδραιωθεί η νέα, τροφοδοτείται ακόμα περισσότερο η εικασία περί του ιερού των Χαρίτων.

Τη σημερινή μορφή, η Μονή την έλαβε γύρω στο 873-874 μ.Χ. Πιθανολογείται πως υπήρξε ταφικό μνημείο για τον πρωτοσπαθάριο της ανακτορικής φρουράς του βυζαντινού αυτοκράτορα Λέοντα και της συζύγου του. Το Καθολικό της Μονής είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Σύμφωνα με το τρισυπόστατο Ιερό Βήμα και το χαραγμένο επίγραμμα, τα δύο ανατολικά πλάγια κλίτη είναι αφιερωμένα στους Αγίους Πέτρο και Παύλο.

Αγιογραφία από το εσωτερικό του Καθολικού.

Η Μονή της Παναγίας Σκριπούς κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας

Η Μονή Σκριπούς έχει μακρά ιστορία, συνδεδεμένη με τη διάσωση του ελληνισμού, ξεκινώντας από τα χρόνια της Tουρκοκρατίας. Στο εσωτερικό της Μονής υπήρχε μία καταπακτή, η οποία μέσω υπόγειας σήραγγας οδηγούσε στον απέναντι λόφο, στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Πάνω στον λόφο υπήρχε πάντα ένας μοναχός (πραγματοποιούσαν βάρδιες) ο οποίος παρατηρούσε την κινητικότητα των Τούρκων στον κάμπο της Λιβαδειάς. Όποτε εντόπιζε ύποπτη δραστηριότητα, άναβε μια φωτιά ώστε να δει τον καπνό ο αντίστοιχος μοναχός που έκανε σκοπιά στο παλιό καμπαναριό. Τότε, χτυπούσε τις καμπάνες και οι χωριανοί ήξεραν ότι έπρεπε να κρυφτούν και έτρεχαν προς το μοναστήρι.

Το μυστικό αυτό δεν προδόθηκε ποτέ, αλλά οι Τούρκοι καταλάβαιναν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει εκεί, καθώς ποτέ δεν έβρισκαν παιδιά για το παιδομάζωμα. Κάποιες φορές ξεσπούσαν με βιαιότητα προς τους μοναχούς ή το ναό.

Αγιογραφία με εμφανή τα σημάδια της φωτιάς.

Κατά την περίοδο της Επανάστασης, σύμφωνα με πηγές από περιηγητές, ζούσαν στο μοναστήρι 60 μοναχοί. Την ενεργό δράση τους στον αγώνα για την ελευθερία την πλήρωσαν με αίμα. Επειδή βοηθούσαν τους οπλαρχηγούς, ο πασάς της Λειβαδιάς σκότωσε πολλούς μοναχούς και έβαλε φωτιά στο μοναστήρι και στην εκκλησία.

Ωστόσο, η φήμη της Μονής ήταν τόσο διαδεδομένη, που μετά την απελευθέρωση, την επισκέφθηκε ο τότε βασιλιάς της Ελλάδας, Όθωνας. Επίσης, στο μοναστήρι της Σκριπούς είχε φιλοξενηθεί και ο Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1926 ο ναός της Παναγίας κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο.

Ένα σύγχρονο θαύμα

Σύμφωνα με την τοπική ιστορία, όπως μας τη μετέφερε ο κλειδοκράτορας της Μονής, η Παναγία έχει πραγματοποιήσει πολλά θαύματα στη Σκριπού. Από όλα αυτά, όμως, ξεχωρίζει η σωτηρία όλων των κατοίκων της περιοχής από την οργή των Γερμανών. Κατά τη μετάβαση από την ιταλική στη γερμανική κατοχή, δύο Έλληνες βρήκαν την ευκαιρία και άρπαξαν τα όπλα από την αποθήκη στην οποία τα φύλαγαν οι Ιταλοί για να τα παραδώσουν στους Γερμανούς.

Για αντίποινα, λοιπόν, ο τότε Γερμανός λοχαγός, οδήγησε τους στρατιώτες του προς τη Μονή για να τιμωρήσουν τον ντόπιο πληθυσμό. Στη διαδρομή, εμφανίστηκε μπροστά του η Παναγία με τα χέρια υψωμένα και δεν επέτρεπε σε κανέναν να προχωρήσει, ούτε βήμα. Ήταν σαν να είχε υψωθεί ένα αόρατο τείχος. Ο Γερμανός βιώνοντας αυτό το θαύμα λύγισε και ζήτησε να του επιτραπεί η άφιξη στη Μονή, με την υπόσχεση ότι δεν θα πειράξουν κανέναν. Έτσι κι έγινε. Φτάνοντας ο Γερμανός στη Μονή, ενημέρωσε τους Έλληνες ότι τους έσωσε η Παναγία και έφυγε. Έκτοτε, κάθε χρόνο επισκεπτόταν το ναό να προσκυνήσει, μέχρι και πριν από μερικά χρόνια που απεβίωσε. Η εικόνα του ναού απεικονίζει το θαύμα σύμφωνα με τη διήγηση του Γερμανού.

Φωτογραφία από την εικόνα της Παναγίας με το εν λόγω θαύμα. Η απεικόνιση δεν είναι και πολύ καλή καθώς στο τζάμι μπροστά από την εικόνα εμφανίζονται και οι αντανακλάσεις.

Αν βρεθείτε κοντά στην περιοχή, μπορείτε να επισκεφθείτε και την Ιερά Μονή του Οσίου Λουκά. Μάθετε περισσότερα στο άρθρο που ακολουθεί: Η Κρύπτη της Αγίας Βαρβάρας στη Μονή του Οσίου Λουκά.

Εξ-ερευνήσεις

Προορισμός στη φύση: λίμνη Δόξα

by iopapami_admin

Σε μία παρόρμηση για εξερεύνηση, βρέθηκα μια καλοκαιρινή μέρα στην πανέμορφη λίμνη Δόξα. Η τεχνητή αυτή λίμνη, βρίσκεται στο νομό Κορινθίας, και πιο συγκεκριμένα στο δήμο Φενεού. Οδηγώντας για 2 με 2,5 ώρες το πολύ, από την Αθήνα, φτάνετε σε έναν μικρό παράδεισο!

Για του λόγου το αληθές, μία αναμνηστική φωτογραφία πριν επιβιβαστούμε στο ποδήλατο της λίμνης!

Ο προορισμός ενδείκνυται και για οικογένειες με μικρά παιδιά, καθώς υπάρχουν πολλές δραστηριότητες στη φύση, για μικρούς και μεγάλους. Μπορείτε να κάνετε το γύρο της λίμνης με τα πόδια, με ποδήλατο ή ακόμα και με άλογο! Επίσης, μπορείτε να κάνετε ένα πικ νικ στη φύση, με θέα τη λίμνη, σταματώντας στα ειδικά διαμορφωμένα σημεία που θα συναντήσετε στο δρόμο σας. Υπάρχει η δυνατότητα και για ποδήλατο και καγιάκ μέσα στη λίμνη! Το δοκίμασα και σας το συστήνω καθώς είναι πολύ διασκεδαστικό!

Μπορείτε, έτσι, να κάνετε τον περίπλου της λίμνης και αν θέλετε να προσεγγίσετε το ναό του Αγίου Φανουρίου. Ένα μικρό ‘ξωκκλήσι, που συμπληρώνει την ομορφιά του τοπίου. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα, θα συναντήσετε κίνηση και ζωντάνια στην περιοχή. Πιθανότατα να έχετε την ευκαιρία να αγοράσετε τοπικά προϊόντα και χειροτεχνίες από τους παραγωγούς της περιοχής. Συνήθως, στο δρομάκι που οδηγεί στον Άγιο Φανούριο, οι τοπικοί παραγωγοί προσφέρουν τα προϊόντα τους και σας δίνουν την ευκαιρία να δοκιμάσετε τις λιχουδιές τους!

Η πρόσβαση στη λίμνη Δόξα, πίσω από το ‘ξωκκλήσι του Αγίου Φανουρίου.

Αξίζει να εξερευνήσετε τη γύρω περιοχή. Η φύση θα σας μαγέψει και θα σας αναζωογονήσει. Πολύ κοντά στη λίμνη, θα βρείτε τη Μονή του Αγίου Γεωργίου, από όπου η θέα είναι εκπληκτική! Ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία που ακολουθεί και, ίσως, βρείτε τον επόμενο προορισμό σας!

Θέα στη λίμνη Δόξα από μπαλκόνι της Μονής του Αγίου Γεωργίου.
Newer Posts
Older Posts
  • Memento mori: Η υπενθύμιση του θανάτου
  • Η λατρεία των Ναϊτών Ιπποτών προς τη Μαρία Μαγδαληνή
  • Soul rebels, τα ρέστα μου κύριε
  • Ο Άη Γιάννης ο Κυνηγός, μέσα στα δάση του Παρνασσού
  • Το γεωλογικό φαινόμενο “Νυμφόπετρες” και οι θρύλοι που το συνοδεύουν
  • Το “Κάστρο του Θρόνου”
  • Η Παναγία η Καταφυγιώτισσα και ο Δημήτρης Μυταράς
  • Συνέντευξη της Ιωάννας Παπαμιχαήλ στη Βίκυ Μπαϊρακτάρη για το βιβλίο: Το ταξίδι της Ψυχής

ΒΙΒΛΙΑ ΕΡΕΥΝΑΣ

Έχεις αναρωτηθεί κι εσύ αν το σύμπαν μπορεί να συνωμοτήσει για να δημιουργήσεις την πραγματικότητα που επιθυμείς; Έχεις αναρωτηθεί τι είναι η ψυχή, αν σχετίζεται με ένα θεϊκό κομμάτι μέσα μας και πού πηγαίνει μετά το θάνατο; Βρες απαντήσεις βασισμένες σε πλούσια βιβλιογραφία μέσα από τα βιβλία: Η Συνωμοσία του Σύμπαντος και Το Ταξίδι της Ψυχής!

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ

Στείλε μου email με οποιαδήποτε πληροφορία θέλεις να μοιραστείς μαζί μου! Μπορεί να είναι κάποιο σχόλιο για κάποιο από τα άρθρα που διάβασες, μια θεματολογία που θα ήθελες να αναπτύξω μέσα από νέες έρευνες, μέρη για εξερεύνηση, ιδέες και προτάσεις για το οτιδήποτε! Επικοινώνησε μαζί μου στο ioanna@myalchemies.com

SOCIAL

Βρες με στα social media και κάνε like και follow για να ενημερώνεσαι πρώτος/η για όλα τα νέα άρθρα/συνεντεύξεις/podcast που σε ενδιαφέρουν! Ας συναντηθούμε στην πλατφόρμα του Facebook, μέσα από τη σελίδα: facebook.com/myalchemies

@2020 - All Right Reserved. Designed and Developed by Paris


Back To Top
My Alchemies
  • Αρχικη
  • Εξ-ερευνησεις
  • Μετα τα … φυσικα!
  • Μυθικες Ιστοριες
  • Βιβλιοτοπιο
  • Ας γνωριστουμε
Sign In

Keep me signed in until I sign out

Forgot your password?

Password Recovery

A new password will be emailed to you.

Have received a new password? Login here