Αναζητώντας κρυμμένα διαμαντάκια στην ευρύτερη περιοχή της Δημητσάνας, είδα μία ταμπέλα να δείχνει προς την Ι. Μ. Αιμυαλών. Περίεργο όνομα, σκέφτηκα. Δεν είχα ακούσει τίποτα σχετικά με την ύπαρξη αυτής της Μονής και όλες οι ιστοσελίδες που προτείνουν τι να επισκεφτείς στη Δημητσάνα, περιείχαν παρόμοιες πληροφορίες. Ασφαλώς και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο να εξερευνήσω κάτι που μου είναι παντελώς άγνωστο!
Έτσι, λοιπόν, ύστερα από λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Δημητσάνα, έφτασα σε μία ακόμα Μονή της Αρκαδίας που είναι χτισμένη μέσα στους βράχους. Η ηρεμία σ’ αυτόν τον τόπο σε γαληνεύει. Ακούς τα πουλιά που κελαηδούν και τα νερά του Λούσιου ποταμού, να έρχονται ορμητικά από κάπου μακριά. Ουσιαστικά, και αυτή η Μονή είναι χτισμένη μέσα στο φαράγγι του Λούσιου, μέσα σε πλούσια βλάστηση και έχει θέα προς άλλα ασκηταριά στην απέναντι πλευρά, τα οποία βρίσκονται επίσης μέσα στα βράχια.
Η θέα από την κεντρική είσοδο προς τη Μονή.
Η Μονή είναι επισκέψιμη καθημερινά, ενώ παραμένει κλειστή για λίγες ώρες το μεσημέρι. Οι πόρτες της είναι ανοιχτές και μας περιμένει. Λίγοι οι επισκέπτες της και ο δόκιμος μοναχός Ιωάννης είναι πρόθυμος να μας καλωσορίσει όλους και να μας μιλήσει για την ιστορία του μοναστηριού.
Το μοναστήρι τιμά την Παναγία και γιορτάζει το γενέθλιο της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου. Η ονομασία Μονή Αιμυαλών δόθηκε λόγω της καταγωγής των ιδρυτών της. Το 1608, τα αδέρφια Κοντογιάννη (Γρηγόριος και Ευπραξία) από τους Αιμυαλούς Μεσσηνίας ήρθαν κι έχτισαν μία πολύ μικρή μονή μέσα στους βράχους. Μπορούμε και σήμερα να δούμε ερείπια εκείνων των κελιών. Με τα χρόνια, τόσο η Μονή όσο και ο ναός, δέχθηκαν προσθήκες και επεμβάσεις.
Η υποδοχή στην αυλή, πριν μπούμε στο Καθολικό.
Οι τοιχογραφίες του ναού της Μονής αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της Βυζαντινής αγιογραφίας. Οι περισσότερες από αυτές σώζονται σε πολύ καλή κατάσταση και φιλοτεχνήθηκαν το 1608 από τους Ναυπλιώτες Δημήτριο και Γεώργιο Μόσχο, ζωγράφους της Κρητικής Σχολής. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο είναι εξίσου εντυπωσιακό. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι κτήτορες της Μονής πλήρωσαν όλα τα έξοδα για την αγιογράφηση.
Τι μοναδικό θα δείτε στην Ι. Μ. Αιμυαλών;
Στην είσοδο του ναού, στο αριστερό σας χέρι θα δείτε μια εικόνα που δείχνει την Παναγία όρθια. Πρόκειται για τη μοναδική ολόσωμη απεικόνιση της Θεοτόκου, η οποία παραδοσιακά απαντάται είτε με τον Χριστό στην αγκαλιά, είτε γονατιστή σε στάση προσευχής είτε από τη μέση και πάνω σε θέση δέησης. Πάνω από την είσοδο του ναού θα δείτε ένα πανέμορφο διακοσμητικό αστεροειδές καντήλι, φτιαγμένο από πλεγμένο σύρμα και ημιπολύτιμους λίθους. Αυτό το στολίδι το παρέδωσε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στη Μονή για να τιμήσει το θάνατο του μικρότερου αδερφού του, του Γιάννη Κολοκοτρώνη-Ζορμπά.
(Περισσότερες πληροφορίες για αυτό το περιστατικό θα βρείτε στο άρθρο για τον ιστορικό ναό Αγίου Γεωργίου Στεμνίτσας.)
Το επονομαζόμενο “καντήλι του Κολοκοτρώνη”, το πήρε ο Γέρος του Μοριά από το σεράι, μετά την άλωση της Τριπολιτσάς. Μάλιστα, ο Κολοκοτρώνης επισκέφθηκε τον αιχμάλωτο Κεχαγιάμπεη και του υπενθύμισε την επιστολή που του είχε στείλει, στην οποία έγραφε: “καλές αντάμωσες εις το σεράγι σου μέσα“, μία υπόσχεση που πραγματοποίησε.
Μία ακόμα μοναδική εικόνα που θα δείτε, αποτελεί πιστό αντίγραφο της Παναγίας Πορταΐτισσας που βρίσκεται στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους. Εν συντομία, σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα αυτή ανήκε σε μια οικογένεια που ζούσε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας τον 8ο αιώνα. Το 829, ενώ μαινόταν η «εικονομαχία» η γυναίκα που την είχε αναγκάστηκε να τη ρίξει στην θάλασσα σε μία προσπάθεια να τη σώσει από τους εικονομάχους. Η εικόνα έκτοτε παρέμενε χαμένη για 170 ολόκληρα χρόνια.
Το θαύμα συμβαίνει το 1004, όταν οι καλόγεροι της Μονής Ιβήρων βλέπουν ένα φως στη θάλασσα, σαν πύρινο στύλο που φτάνει στα ουράνια. Τελικά, με θαυμαστό τρόπο η εικόνα φτάνει στη Μονή όπου όμως κατ΄ επανάληψη εξαφανιζόταν από το σημείο του ναού που την είχαν τοποθετήσει και βρισκόταν πάνω από την πύλη της μονής. Έτσι πήρε το όνομα Πορταΐτισσα, αφού η ίδια η Παναγία επέλεξε να βρίσκεται πάνω από την πόρτα και να προστατεύει τους μοναχούς.
Στο εσωτερικό του ναού της Παναγίας Αιμυαλών που χτίστηκε και αγιογραφήθηκε το 1608.
Η εικόνα της Μονής Αιμυαλών αποτελεί εκπληκτικό αντίγραφο, στην οποία μπορείτε να διακρίνετε μέχρι και το “φούσκωμα” και τις ζάρες από το νερό.
Από τις φωτογραφίες που βλέπετε εδώ, μπορείτε να καταλάβετε ότι δεν υπάρχει τεχνητό φως, παρά μόνο μία μικρή κατευθυνόμενη δέσμη φωτός πάνω από τα βιβλία για να βλέπουν οι ψάλτες. Οι λειτουργίες που τελούνται σε αυτόν τον ναό είναι κατανυκτικές, σύμφωνα με τα πρότυπα του Αγίου Όρους. Στην οροφή κρέμονται δύο πολυέλαιοι με κεριά και οι λειτουργίες εδώ πραγματοποιούνται υπό το φως των κεριών και του ελάχιστου φωτός της αυγής που μπορεί να μπει από τον πολύ μικρό φεγγίτη που βλέπετε στην ακόλουθη φωτογραφία.
Αξίζει πραγματικά να επισκεφθείτε αυτή τη Μονή, να δεχτείτε τη φιλοξενία του πατέρα Ιωάννη, να μάθετε περισσότερα για την πολυτάραχη ιστορία της και να δείτε από κοντά όλα αυτά τα όμορφα και θαυμαστά που δεν επιτρέπεται να δημοσιεύσω εδώ.
Καλές εξ-ερευνήσεις!