Μικρές εξερευνήσεις μια ανάσα από την πόλη, μπορούν να μας οδηγήσουν σε υπέροχα μονοπάτια. Από τις αγαπημένες μου διαδρομές, η παραλιακή από Βουλιαγμένη προς Σούνιο, η οποία κρύβει πολλά διαμαντάκια. Έτσι, λοιπόν, μια Κυριακή ξεκίνησα να πάω να βρω αυτό το μικρό εκκλησάκι, κάπου μετά την Ανάβυσσο, για το οποίο άκουσα ότι το φιλοτέχνησε ο Δημήτρης Μυταράς (1934 – 2017). Σχεδόν βέβαιη ότι αν το βρω, θα είναι κλειστό και λογικά δεν θα μπορώ να δω το εσωτερικό του, σκέφτηκα πως αν είμαι τυχερή, ίσως κάτι να γίνει και να καταφέρω τελικά να το δω. Ο παραλιακός δρόμος ήταν κλειστός λόγω κάποιων αθλητικών δρώμενων, κι έτσι βρέθηκα με το GPS να περνάω μέσα από χωράφια στο Κορωπί, από στενούς δρόμους στην Αγία Μαρίνα και γενικά από ένα σωρό μέρη που δεν είχα ξαναεπισκεφθεί. Αποφάσισα να μην εκνευριστώ που δεν θα πάω από την αγαπημένη μου διαδρομή και να απολαύσω τα νέα τοπία που αποκαλύπτονται στο δρόμο μου. Έτσι κι αλλιώς, ίσως να υπάρχει λόγος που θα καθυστερήσει η άφιξή μου στο εκκλησάκι.
Φτάνοντας, λοιπόν, στον όρμο Καταφυγή στο Θυμάρι Αττικής, παρκάρει ένα αυτοκίνητο ακριβώς μπροστά μου. Ο κύριος που το οδηγούσε εισέρχεται στον μικρό προαύλιο χώρο, όπως κι εγώ άλλωστε. Με ρώτησε αν ήρθα για να δω το εκκλησάκι και του απάντησα ότι πραγματικά έκανα πολλά χιλιόμετρα για να φτάσω εδώ και θα ήθελα πολύ να το έβρισκα ανοιχτό. Δεν ξέρω αν πιστεύετε στις συγχρονικότητες, στην τύχη ή το “timing” όπως πολλοί το αποκαλούν, αλλά αυτός ο κύριος εργαζόταν στο Δήμο και είχε πάνω του τα κλειδιά για να μου ανοίξει το εκκλησάκι να ρίξω μια γρήγορη ματιά! Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι είχε βρεθεί εκεί για ένα ή δύο λεπτά, όσο θα του έπαιρνε να αλλάξει τη σακούλα από τον κάδο στον προαύλιο χώρο! Κάπως έτσι, λοιπόν, κατάφερα να αποκτήσω άποψη για το πανέμορφο αυτό εκκλησάκι, και να τραβήξω τις φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτό το άρθρο. Ανοίγοντας μια μικρή παρένθεση, θα ήθελα ειλικρινά να ευχαριστήσω ξανά τον άγνωστο που βρέθηκε εκεί με τα κλειδιά του.
Μόλις άνοιξε η πόρτα, πολλά ερωτηματικά γεννήθηκαν στο μυαλό μου. Πού είναι οι αγιογραφίες; Γιατί τόσο κίτρινο χρώμα; Τι συμβολίζουν τα θέματα που αποτυπώνονται στους τοίχους; Ο ίδιος ο Δημήτρης Μυταράς εκφράστηκε για αυτό το εκκλησάκι ως εξής:
«Ζωγράφισα το εσωτερικό μιας μικρής εκκλησίας κοντά στο σπίτι μου στο Σούνιο. Βρίσκεται επάνω σε μια μικρή χερσόνησο, όπου η θάλασσα περιβάλλει τον χώρο. Πιστεύω ότι αν υπάρχει Θεός βρίσκεται εκεί. Η φύση είναι ζωντανή, γεμάτη σκίνα και άγρια λουλούδια. Οι άνεμοι είναι καθημερινά γύρω σου και αισθάνεσαι την παρουσία τους. Τα πουλιά γεμίζουν τον ουρανό: γλάροι, χελιδόνια, κοτσύφια και σπουργίτια. Όλα αυτά τα ζωγράφισα μέσα στο εκκλησάκι. Προσωποποιημένοι άνεμοι με τα ονόματά τους, δέντρα, καράβια και πουλιά, είναι όλα εκεί. Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής, ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος, η Τραμουντάνα, η Όστρια. Και στη μέση ο Χριστός και η Παναγία. Για μένα, ο Χριστός είναι η δυνατή Παρουσία ενός αληθινού επαναστάτη γεμάτου φλόγα που μίλησε συγκλονιστικά και πλήρωσε ακριβά γι’ αυτό. Μάταια προσπαθούμε να κάνουμε πράξη το Λόγο Του. Το εκκλησάκι αυτό είναι μια προσευχή που πάντα χρωστούσα. Όταν σταθείς εκεί, θα αισθανθείς την επαφή του Θεού καθώς φυσούν οι άνεμοι». Είπε ακόμη: «Όταν προσφέρθηκα να εικονογραφήσω το εκκλησάκι είπα ότι δεν θέλω χρήματα, όχι για να πάω στον παράδεισο, αλλά για να μη μου επιβάλλουν οι άλλοι τις απόψεις τους».
Σε πολλούς θα φανεί παράξενη και παράδοξη αυτή η εικόνα, αντικρύζοντας το εσωτερικό του ναού, αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά, πέραν του ότι αναφερόμαστε σε ένα έργο τέχνης, μπορεί κάποιος να αισθανθεί τη γαλήνη μέσα στον οίκο του Θεού όπου η πλάση και η Δημιουργία του Κυρίου είναι παντού γύρω μας, όμορφη και ζωντανή! Το υπέροχο αυτό ‘ξωκκλήσι ανήκει στον Εξωραϊστικό Σύλλογο “Ο Ποσειδώνας” και δημιουργήθηκε από συνεισφορές των κατοίκων της γύρω περιοχές, τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε προσφορά εργασίας. Αν κάποιος θέλει να το επισκεφθεί ή να αιτηθεί να τελέσει εκεί κάποιο Μυστήριο, μπορεί να επικοινωνήσει με τον Σύλλογο.
