Πόσες φορές χρησιμοποιούμε τη λέξη απογοήτευση αποδίδοντάς της αρνητική έννοια; Χμμ… σχεδόν πάντα; Πρόσφατα σε ένα βιβλίο που διάβασα, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας συνάντησε έναν πνευματικό δάσκαλο και μαζί θα ξεκινούσαν ένα ταξίδι πέρα από τη συμβατική πραγματικότητα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο δάσκαλος λέει στον μαθητή: «Δεν βλέπεις τη φυλακή, γιατί τα κάγκελά της είναι αόρατα. Ένα μέρος του καθήκοντός μου είναι να σε κάνω να δεις το μπλέξιμό σου, και ελπίζω αυτό να είναι η πιο απογοητευτική εμπειρία της ζωής σου… Η απογοήτευση είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να σου προσφέρω… «ελεύθερος από τη γοητεία», στην περίπτωσή μας τη γοητεία των ψευδαισθήσεων…»
Από + γοητεία. Φεύγει από τα μάτια μας αυτό που μας γοητεύει και τι μένει; Η αλήθεια γυμνή. Η πραγματικότητα χωρίς ‘ροζ γυαλιά’, χωρίς πρίσματα, καθρέπτες και παραμορφώσεις. Γι’ αυτό αποφεύγουμε την απογοήτευση, γιατί μας χαλάει το ονείρεμα. Μας φέρνει αντιμέτωπους με την ωμή πραγματικότητα, χωρίς εξωραϊσμούς. Η συνειδητοποίηση για το πώς ακριβώς είναι κάποιες καταστάσεις ή ακόμα και κάποιοι άνθρωποι, πολλές φορές μας δυσαρεστεί. Ωστόσο, είναι καλύτερο να μένουμε στην πλάνη μας; Η αλήθεια είναι για αυτούς που την αντέχουν. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να ζουν στον πλασματικό κόσμο που δημιουργούν στο μυαλό τους ή που επιτρέπουν σε άλλους να τους δημιουργήσουν.
Ίσως και εσείς οι ίδιοι έχετε πει κάποιες φορές: «Απογοητεύτηκα από αυτόν τον άνθρωπο». Τι εννοείτε πραγματικά; Ουσιαστικά, είδατε ποιος είναι ο άνθρωπος απέναντί σας απαλλαγμένος από την εξιδανίκευση, χωρίς ίχνος μαγείας από τα λόγια ή τους φαινομενικά όμορφους τρόπους του.
Γκρεμίστηκε η εικόνα που είχαμε για αυτόν, γιατί όμως; Προφανώς επειδή δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Κάναμε λάθος εκτιμήσεις, φανταστήκαμε ότι αυτός ο άνθρωπος ανταποκρινόταν στις προσδοκίες μας και άξιζε το βάθρο στο οποίο τον είχαμε τοποθετήσει. Όταν όμως από + γοητευτούμε, ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν, διακρίνουμε ότι τα σημάδια ήταν εκεί αλλά εμείς αρνούμασταν να τα δούμε. Η όμορφη αλλά πλασματική εικόνα που είχαμε, μας άρεσε, μας εξυπηρετούσε και αγνοούσαμε τα μικρά, διακριτικά καμπανάκια που ηχούσαν μέσα μας. Γιατί όμως το κάναμε αυτό; Πειστήκαμε τόσο ακράδαντα ότι αυτό που «βλέπαμε» ήταν και το πραγματικό ή μήπως υπάρχει και κάτι άλλο; Μήπως μας βόλευε το να πιστεύουμε ότι η κατάσταση είναι έτσι γιατί ικανοποιούσε μέσα μας κάποια προσδοκία ή κάλυπτε ένα κενό; Πότε απογοητευτήκαμε και είδαμε τα πράγματα αλλιώς; Μήπως όταν πια δεν χρειαζόμασταν άλλο εκείνο το ψέμα στο οποίο επιτρέπαμε να οικειοποιείται την αλήθεια;
Απογοητευτείτε άφοβα, κάνει καλό!