Το Πάσχα του 2022 το πέρασα στο αγαπημένο μου νησί, την Πάρο! Ασφαλώς και δεν θα μπορούσα απλά να πάω για διακοπές χωρίς να το συνδυάσω με κάποια εξερεύνηση! Αυτή τη φορά λοιπόν, μαζί με τον αγαπημένο φίλο Στέφανο Γεωργιάδη και τον καινούριο φίλο Γιώργο Ανουσάκη, αναζητήσαμε το σπήλαιο των διαμόνων. Πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο σπήλαιο της Πάρου. Δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω και από αυτό το βήμα τον Γιώργο, καθώς την ημέρα της γιορτής του, τη Δευτέρα του Πάσχα, μου επέτρεψε να τον τραβήξω στα βουνά και τα λαγκάδια!
Πήραμε το δρόμο προς τη Μονή του Αγίου Γεωργίου και συνεχίσαμε στον ανηφορικό χωματόδρομο, ως εκεί που έφτανε αυτοκίνητο. Ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι που μόνο ο Γιώργος γνώριζε, καθώς δεν υπήρχαν πουθενά πινακίδες, για περίπου 20 λεπτά. Το μονοπάτι ήταν βατό και η θέα προς το πανέμορφο νησί της Πάρου, μοναδική! Φτάνοντας στην είσοδο του σπηλαίου, ο Γιώργος, ως ο πλέον κατάλληλος καθώς είναι σπηλαιολόγος και έχει χαρτογραφήσει ήδη πολλά από τα σπήλαια της Πάρου, μας μίλησε για την ιστορία και τη βιοποικιλότητά του.
Σύμφωνα με ευρήματα, το σπήλαιο γνώριζε την ανθρώπινη δραστηριότητα ήδη από τα προϊστορικά χρόνια. Έχουν βρεθεί στο εσωτερικό του διάφορα σκεύη και είδη οικιακής χρήσης που μαρτυρούν την ανθρώπινη παρουσία μέχρι και πριν μερικές δεκαετίες. Το σπήλαιο έχει χρησιμοποιηθεί ως κατοικία, ως λατρευτικός χώρος, αλλά και ως χώρος αποθήκευσης τροφίμων. Η διατήρηση σταθερής θερμοκρασίας στο εσωτερικό του όλο το χρόνο, συνέβαλε στη συντήρηση τροφίμων.
Επίσης, αξιοσημείωτη είναι και η πανίδα που συναντά κανείς εδώ! Μέχρι την εξερεύνηση του σπηλαίου, τα τρωγλόβια είδη ανέρχονταν σε 29. Χάριν του σπηλαίου αυτού, προστέθηκαν άλλα 3, φτάνοντας πλέον τα 32 γνωστά τρωγλόβια. Ανάμεσα σε αυτά τα είδη, συγκαταλέγονται κάποια μυριόποδα και δολιχόποδα. Κάτι ακόμα που έμαθα από τον Γιώργο, είναι ότι μέσα από τη μελέτη των οργανισμών που ζουν σε ένα σπήλαιο, μπορούν να βρεθούν πανιδικές συνδέσεις με άλλα σπήλαια, ακόμα και σε πιο μακρινά μέρη, όπως άλλα νησιά!
Η είσοδος στο σπήλαιο
Το άνοιγμα της σπηλιάς είναι μικρό, κωνικού σχήματος. Για να εισέλθουμε στα ενδότερα χρειάστηκε να συρθούμε για κάποια μέτρα. Κάπως έτσι ίσως τραυμάτισα κάποια από τα πανέμορφα λιχόποδα, αλλά είμαι ευγνώμων που φορούσα μια ολόσωμη φόρμα εργασίας! Με φακούς ανά χείρας και ανά κεφαλής, προχωρήσαμε στο εσωτερικό. Το σπήλαιο έχει αρκετές αίθουσες και πολύ μεγάλο βάθος. Σε κάποια σημεία είναι τόσο ψηλό που μπορούμε άνετα να σταθούμε όρθιοι.
Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες είναι πανέμορφοι και σε κάποια σημεία έχουν δημιουργηθεί κολόνες. (Βλ. φωτογραφία στα αριστερά) Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στα πατήματα καθώς η υγρασία μπορεί να σας κάνει να γλιστρήσετε. Από ένα σημείο και μετά, απαιτείται ειδικός εξοπλισμός αναρρίχησης, αν θέλετε να συνεχίσετε την εξερεύνηση. Συνεπώς, δεν καταφέραμε σε αυτήν την επίσκεψη να κατεβούμε στα βάθη του σπηλαίου, ίσως όμως μια άλλη φορά.
Είναι πολύ εντυπωσιακό να παρατηρεί κανείς το πόσο ζωντανό είναι αυτό το σπήλαιο! Πέρα από την πλούσια πανίδα που ήδη αναφέραμε, η οποία έχει έντονη δραστηριότητα, συνεχώς υπάρχει νερό που διαπερνά τα πετρώματα του σπηλαίου, επίσης εμφανές γεγονός. Μπορεί κανείς πολύ εύκολα να εντοπίσει σταγόνες νερού που διαπερνούν την οροφή και επιζητούν να φτάσουν μέχρι το έδαφος, δημιουργώντας έτσι τον πλούσιο εσωτερικό διάκοσμο. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι οι ρίζες των δέντρων που καταλήγουν να κρέμονται από την οροφή της σπηλιάς, δημιουργώντας ινώδεις κουρτίνες. Ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο! Οι φωτογραφίες που ακολουθούν θα σας δώσουν μια εικόνα, αλλά πραγματικά το να το βλέπεις από κοντά, είναι ανεκτίμητο!
Γιατί ονομάστηκε σπήλαιο των δαιμόνων;
Ο Όσιος Αρσένιος (1800 – 1877 μ.Χ.) έδρασε και δίδαξε στην Πάρο από το 1829 μ.Χ.. Η προσφορά του και η αγιοσύνη του ήταν γνωστές σε όλους τους κατοίκους του νησιού, οι οποίοι σε κάθε μεγάλη ταραχή ή δυσκολία ζητούσαν τη βοήθειά του. Έτσι συνέβη και με τους κατοίκους των αγροικιών που συνόρευαν με τα κτήματα της μονής του Αγίου Γεωργίου. Οι κάτοικοι, λοιπόν, παρατήρησαν ότι τα βράδια άγριοι βόες προξενούσαν ζημιές στα κτήματα και διακινδύνευαν για να σώσουν το βιός τους. Πήγαν, λοιπόν, στον όσιο Αρσένιο που τότε κατοικούσε στη Μονή, και ζήτησαν βοήθεια.
Τότε, ο Όσιος τους ενημέρωσε ότι δεν πρόκειται για απλούς βόες, αλλά για δαίμονες που στόχο έχουν να τους πειράξουν. Όπως τους ζήτησε, οι κάτοικοι τον ενημέρωσαν μια νύχτα που ξαναήρθαν οι βόες και ο Άγιος με τον Τίμιο Σταυρό στο χέρι έσπευσε να τους αντιμετωπίσει. Σύμφωνα με γραπτές πηγές φέρεται να είπε: “Σταυρὸς Ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα” και έπειτα οι βόες παρέλυσαν ως νεκροί. Ο Άγιος τότε τους διέταξε να μείνουν στα βάθη του σπηλαίου ως τη Δευτέρα Παρουσία. Μέχρι τότε, το σπήλαιο καλούνταν Καλαμπάκα. Έκτοτε έμεινε να αποκαλείται: “το σπήλαιο των δαιμόνων”.
Αν σας αρέσουν οι εξερευνήσεις σε σπήλαια, ελάτε μαζί μου στην… Μπαρουτοσπηλιά! Δείτε το άρθρο από εδώ: Ανάβαση στην Μπαρουτοσπηλιά.